Hepimiz bazı geçitlerden geçmek zorunda kalırız. Kimimiz dikenli tellerden geçmek zorunda kalır; kimimiz bir tahtadan oluşan çitlerden... Bazen ayağımız takılır düşeriz, bazen de o dikenli teller, ayaklarımızı kanata kanata, izin vermez geçmemizi karşı tarafa. Canımız yanar, fakat yoktur hayatın geri dönüşü; yoktur iki saniye öncesine geri gelmenin imkanı! Ya geçeceğizdir, ya da geçeceğiz .Kanatsa da, acıtsa da ! Bu geçitler biz insanların, sınavlarının en önemli finalleridir. Belki de çan sistemi herkesin kendi kulvarında geçerlidir. Yahut kulvarlar arası sınavların farklı soruları kafamızı karıştırmaktadır. Sadece bazen dediğim gibi...
Ama karışmasın kafalar, herkesin geçtiği bir geçit vardır; pamuktan değildir hiç kimsenin yolu. Ahiretteki sırat köprüsünün yansımasıdır belki de bizlere. Düşmek olur mu hic? Daha başlamadan adımlara pes etmek yakışır mı? Pes etmek yakışır mı bir müslüman kardeşime? Kaldır başını at adımını, düşsen de yürü yine de.Geri geri yürüyemeyeceğimize göre! Önümüzdeki yolda keskin çivilerde olsa, yürümek zorundayız. Yahut zamanına göre koşmak; koşmak, uçmak yüreğinde... Varsın kanasın yürekler; Varsın nasır tutsun ayaklar, eller .Bu ruha giydiğimiz elbiseler; ruhumuzdaki çiçeklerle kendini yeniler. Bahara esvaplar kendi kendini tazeler . Bir Allah vardır gökte, bir de yerde sen!
Unutma sınavların kadar varsın
Unutma dayandığın kadar insansın
Dayan ve dua et...
Çünkü ’Allah daima bizimle’ .



Bir Elif Miktarı 🍃