Herkesin bir efsanesi vardır...

Sıradan yaşadım, sıradan öldüm diyemezsiniz...

Olduramadığımız gerçekleri düşlerimizde zaman olmadan yaşarız. Kim olduğumuzun tüm gerçeği ve asıl olanı sadece orda yaşatılır ...

Öyle ya kimisi buna "umut" der... yahut dipsiz düşünceli insanlar "kendini kandırıyor " da diyebilir...

Fakat yaşadıkları o dip(ler)de nice kez kendilerini kandırmışlardır...

Kim bilir ?...

Kötü biri yoktur. İyi düşlerin de sadece kendinin olmasını isteyen asi ve bencil ruhlar vardır . Kâinat sadece onlara has yaratılmıştır bencilliği...

Kim der ki ben kötüyüm... degil mi?

Iyi efsanede de iyidir, gerçekte de... ki neye göre gerçek, kime göre gerçek? Tartışılır...

Efsanesi olanın masallara inanmışlığı çoktur... orda yaşar. Gökyüzünün üç elmasını tüm hayatını üçe bölerek yakalamaya çalışır. Sabır kanaatkarlığı derim ben buna...

Ömrüne mühlet veren, efsane yaşayışlı insan zinhar kopamaz inandığı gerçek düşlerinden...

Anlamak güç olur elbette o duyguları... hep bir mesafe duruşları, duyuşları başlar ve zaten anlanmak da istemez ...

Onlar sağa sola çarpar yaralanır da yardım istemez. Çünkü tekerrürü olan herşeye daha çok alışmışlardır...

Gün gelir efsanesini yaşadığı ve efsanesinde düşlediklerinin tam içinde bulur kendini...

Demem o ki menzil ortadaysa, niyet tevekkülle başlamışsa "efsaneler istendiği kadar anonim algılansın"...

Nefese kadar yolu var!...

Aybüke