Eğer becerebilseydim duru su damlacıkları gibi düşmeyi hayata,belki o zaman gidebilirdim gecenin gözükara bebeğinden,gökyüzünün mavi kıldığı denizlerin içinde imrenilecek sevdalar yaşayan o pervasız balıkların kahverengi gözlerine...

İstediğim bu değildi aslında.

Ertelenmişlikler değildi beni buraya getiren...
Ben erteledim belki herşeyi,buraya gelmek için
Hayat ’çoktan seçmeli’ idi ve ben kalmıştım galiba bu dersten.O nun bende kalması gibi...


Geçmesi lazım artık bu karabasan geceler biliyorum... Yıkıp mantığımı,çoktan dizçökmem lazımdı hayatın önünde...
Ertelemişsem bunca yaşanılması gerekenleri
Vardır herhalde bir bildiğim ama öğrenebilecek miyim ben de bir gün...

Zaten; ’Bir tek balık alınmamıştı Nuh’un gemisine...Sudaydı O,tehlikenin içindeki suda...’

İşte hayat bu kadar cömert davrandı.
Bir beyaz kağıt saflığını kirletmek kaldı sadece yazdıklarımızla, bize..