Karanlık bir şehirdeyim.Gündüz güneşin akşam ise gece lambalarının gizlenmeye çalışanları gizlediği karanlıkLAR şehrinde... Bilmiyorum bi çok şeyi bilmediğim gibi ben miyim bu şehri karanlık yapan yoksa bu şehir mi beni karamsarlaştıran?Kafamın içindekiler öylesine karışık ki koparıp atmak istiyorum bedenimden, üstelik onsuz yapamıycağımın bilincindeyken.İsyan etmek istiyorum yağmurun en ürkütücü yerinde koşmak yağmurun isyanımı kucakladığını izlemek istiyorum.Koşmak istiyorum nefesimin dur demesini dinlemek tam vazgeçtiğim yerde var gücümle bağırmak istiyorum evet bağıramak! Anlamsız heceleri biraraya getirerek anlamlı cümleler kurup dünyayı ağlatmak istiyorum dünyanın içindekilerden öylesine umudu kestimki o kadar işte nefretim,anlatamadığım kadar.Aslında dünya bana hiç torpil geçmedi değil var bir dostum herkes adını ’duvar’ bilir.Kendime benzetiyorum hep en iyi arkadaşım o benim ölüme kadar kardeşiz yani.En azından hiç git demez bana sonuna kadar dinler sıkıldığını hissettirmez hiç,diğerleri gibi değil.Konuştuğum tek yer artık onun yanı sırdaşım kaç kere ağladığımı tek sırdaşım bilir ağladığım tek yer olduğundan belki.İsteklerime dönersek iki isteğim daha kaldı aynı anda yapılabilir susmak istiyorum önce,sonra uyumak susmaya devam ederek tabi.Bir daha uyanmamak uyumak susmaya devam etmek farkında olmadan nefesimin kesilmesiyle kalbimin boşa attığını farkedip durmasıyla her şeyin bitmesi işte karanlıkLAR şehri son isteğim.Senide düşündüm hiç sevemediğin benden kurtulmak sevindirir heralde?