Aklımdan roman yazıyorken,ağzımdan bir kelime çıkmıyor.Böyle diyor,anonim bir duvar yazarı.
Bütün giz o tek kelimede düğümlü."TEK KELİME ÇIKMIYOR".
Sevdaya düşmüşsün,Karacaoğlan’ın tasvirlerinden birine.Gidip soramıyor sun aklından roman yazdığın cümlenin ilk kelimesinin tekini bile.Seni seviyorum arkadaş olabilir miyiz?
Oysa sen;kafanda kurduğun romanın kahramanı olarak kendi iç dünyanın prensi olarak kaybolup gidiyorsun.
Koşulsuz her türlü risk ortamlarında üç kuruş paraya fazla mesaili olarak çalışırsın hafta sonları dahildir bu çalışmaya ek ücret almadan.
Kafanda yazarsın romanını.İlk paragrafın ilk cümlesi el insaf ve kuranı kerimdir.Kuran hakkı için insaf nerede.Gidip patronun yüzüne haykıracağım olup biteni.Hakkımı arayacağım diye devam eden gelişme ve sonuç bölümleri.
Bu kafalarda yazılan romanlardır. Eylemsiz hareketler durağan sulardaki kokuşmuşluğa benzer.Ne başkalarına nede kendilerine fayda temin ederler.
Olup biten hayatın romanını yazarız hepimiz.Hepsi aklımızda kalır.Baş oyuncuları,yedek oyuncuları hepsi biziz.Bizden başka oyuncusu yoktur bu romanın.
Çoğulcu olmak bu topraklarda hep yasaklandı .Kooperatif kurmak ürünleri hep bir elden derlemek aracıya tefeciye dur demek suç oldu.Sendika kurmak üyesi olmak haktan yana hukuktan yana durmak suç oldu.Örgütlenmek;mühendisiyle,doktoruyla,avukatıyla.öğretmeniyle üreten emekten yana bütün meslek guruplarının dayanışması suç oldu.
Sonra nemi oldu? Herkes kendi romanını yazan bir hiç oldu..Kalın sağlıcakla.
Hayrullah Cırık
10 Kasım 2107