Ben aslında gözyaşlarına boğuldum. Hayal dünyamın Nuh tufanıydı gam ve keder. Ben aslında çocuktum henüz 13-14 yaşında. Öyle körü körüne bağlanmıştım en başında.
Çıkan iki filizin biri bendim biri soldu galiba. Görmedim benden sonra. Bir top düştü elime adına sevgi dediler. Onu kalbime gömmemi söylediler bana. İtiraz etmedim edemedim. Kalbimin sevdiğim köşesini ona ayırdım onu gözyaşlarımla suladım arife günleri. Unuttum işte derken çıktı karşıma koca bir çınar gibi. Kalp hüznü topraklar varmış ne bilirim sevgi orda yetişirmiş serpilir palazlanırmış. Gözyaşları sevgiyi yok etmez büyütürmüş. Nerden bilirdim. Yol uzunmuş sisliymiş karanlıkmış belki de belki de sonu uçurummuş. Hicran mahkemelerinde kalemimiz kırılmış. İnfazımızı hasret vermiş. Gurbet bize kefen biçmiş. Biz hala sevgiden umut beklerken sevgi darağacımız olmuş. Kalbimizden vurulmuşuz işte. Azrail sadece fanilerin canını almazmış. Bir insanın hislerini almak demek ölü aşam demek. Azrail sevdiğimin kalbini almış, Azrail sevdiğimin hislerini almış. Cenaze namazlarında imam mevta için helallik ister. İnsanlar helal olsun der ya. İşte sevdiğime hakkım helaldir.
Ben demek terki edeptir bilirim. Ama biz de hiç olmadı ki. Nihayetinde ne kadar şaş sakta insanız. Ne kadar sev sekte insanız. Sabret sekte insanız. Arzuhalimizi sizden başka kim dinler.