SONNNN…




Kelimeler dizildi boğazıma tek tek. Çıkıp da dökülmedi kâğıdıma senin adına.
Tutuldu elim sana olan duygularımla. Korktu belli ki. Rahatlatacak kelimeler yok; çünkü çıkardın dilimden ve yüreğimden.
Hayır. Yalnız hissetmiyorum kendimi. Kesinlikle değilim çünkü. Senin etrafındakiler bilmeden seni yanımdalar çünkü.
Hayır. Yeniden filiz verebilirim. O kadar derinden budamadın çünkü beni. Budayamadın daha doğrusu.
Hayır. Sen değilsin hatalı olan benim. Dilimden döküldüğü kadar değer verip, önemsemedim seni çünkü.
Hayır. Üzüldüğüm için değil gözümden akanlar. Zannettirdiğim kadar sevmedim seni çünkü.
Hayır. Unutmadı ayaklarım yürümeyi. Senin yürüyüşünü benimsemedim çünkü.
Hayır. Titremiyor ellerim. Sevmedim ellerini ölesiye çünkü.
Hayır. Burnum hala koku alabiliyor. Senin kokun sinmedi bedenime çünkü.
Hayır. Hala gülebiliyorum. Sandığın kadar özlemiyor çünkü kalbim seni.
Hayır. Hala vurdum duyar, değer veren, seven, gülen, yeri gelince ağlayan, terbiyeli, insanlara hak ettiğini veren, insan olanı insan yerine koyan ve konuşabilen, cesaretini hala kaybetmemiş, 32 yaşında olmamama rağmen olanlardan daha olgun olan, insan olan, insanca kızabilen, insanca tepki verebilen, yalan söylemeyen, gerçekten seviyorsa kalbim karşımdakini aptal yerine koymayan biriyim.
Çok şaşırdın galiba. Bu defa EVET. Sana rağmen hala böyle bir İNSANIM ben.

O kadar sevmedim, sevmiyorum çünkü.
İçime işlemedin çünkü işlemedin.
Üç nokta değil tek nokta artık.
Çünkü SON sayende bu SON çünkü…