Meleğim, hani yıldızlardan taç yapmıştın saçlarıma şiir şiir akmıştın ıslak gönlüme. Kelimelerin sustuğu anne yüreğimin minik yavrusunun kocaman yüreğinde coştuğu anlar imza olmuştu zamana. Duygularının ilk defa kelimelerle dans ettiği ve çocuk kokunun yaşam dokusuna bulaşıp duygu duygu yağdığı andı. Anneciğine yazdığın ilk şiirindi yaşama duruşundaki ilk belirgin resmindi.

Şimdi yıldızlardan aldığın o tacı yolumu aydınlatması için yüreğime takıyor gökyüzüne gidiyorum.... Dönüşü olmayan tek gidişli bir bilet olarak düşün...

Sus...

Dinle...

Konuşursan gidemem....

Ağlarsan gözyaşlarında kaybolurum ve bitemem...

Öyle bakma... Kanadı yanık kuşun çaresiz anlamına değdirme gözlerini... Gökyüzü beni bekliyor onun yıldızlarından biri olmaya gidiyorum. Verdiğin tacı, göğsünde gülüşler uyuyan, düşlerinde umutları kanayan çocuklara göndereceğim. Onlarda anneciklerine bu köprü ile ulaşabilsinler ve de gökyüzü mutlu olsun diye...

Bilir misin gökyüzü öksüzdür... Anne kokusu onun sonsuz ve hüzünlü bağrına değmemiştir...

Bu yüzdendir gökyüzünün bir gülüp bir ağlaması... Bir gündüz olup bir gece olması...

Belki de bu eksikliğindendir yeryüzüne çatı olması kanat olması mavi ve siyah renginde yaren olması....

Bu yüzdendir belki de kendi yalnızlığında bizleri çoğaltması...

Ve bundandır belki de ara ara ağlaması bulutlarıyla toprağa ve çöl yangınlarında yaşam olan nefeslere mesaj göndermesi.....

Meleğim, kulağına fısıldadığım üç gül masalını unutma...O masal senin gerçeğin olacak maskelerin renk renk satıldığı bu yalan dünyada...Üç gül masalındaki her gül senin bensiz yaşamındaki umut şovalyelerin olacak...Seni bir gelin edasında süsleyecekler geleceğe... Ve anneciğin masalın perisi olacak bu defa....

Her gece gökyüzünde seni bekleyeceğim... Seni görmem kolay olacak...Keskin bakışlarına sığdırdığın buğulu sandıktaki hazine rengi mucizeyi nasıl tanımam ki... Doğduğunda seni koynuma verdiklerinde bakışların aynı anlamı sığdırmıştı yüreğime... Hiç değişmedi o anlam çünkü sen yüreğimden kopup gelen tomurcuktun içinde kendi masalını saklayan...

Gündüzleri de masmavi uçurtmalara el salla yavrum.. Çocukken hiç uçurtması olmayan anneciğin sana gökyüzünün en güzel uçurtmalarında gelecek... Onların özgürlüğünde çıkarsız renkli ve gerçek gülüşler yollayacak kendini yalnız hisseden minik yüreğine....

Yavrummm... Saçlarına değen her rüzgara beni sor mutlaka benden haber getirmişlerdir... O rüzgarlarda benim ellerim olacak saçlarını okşayacak her üşüdüğünde...

Beni merak etme inan yıldızların arasında daha kadın, daha dost, daha can ve daha İNSAN hissedeceğim kendimi...Ve en önemlisi daha güçlü olacak anneciğin... Gözlerindeki hüznü korkuları ve buğulu resimleri yıldızlardan aldığım silgi ile sileceğim baştan aşağıya:..Ve tuvaline sen kendin resim yapacaksın artık...Umut rengini fırçana bulaştırıp güneş sıcaklığında ve yarın şefkatinde tablolara anne olacaksın dost olacaksın can olacaksın...

Gidişim yorgunluğuma sığmayan hayalkırıklığının kekremsi tadında doğdu... Sancıları şiirin masumiyetinde yok etmeye dindirmeye çalışsamda olmadı olamadı... Eridi içimdeki güven dağlarının buzulları...Yandı dağlarımın eteklerindeki düş çiçekleri çaresizliğin avuçlarında... Külleri yaşama sevincimin tüm hücrelerini hapsetti yalnızlığa batırılmış gölgesiyle...

Kuzummm... Canım acıyor kokun içime içime işlerken nasıl gidebilirm ki...Minik ellerin zamanın ellerine dokunup ’annemi alma daha büyümedim ki..’ derken nasıl göçebilirim ki....

Ellerim yanıyor yüreğime değemeyen ellerim ağlıyor....


Beyaz Ağıt/Mehtap ALTAN