ÖLÜMÜN YÜZÜ SOĞUK
Kartal’da otururken,genelde sabahları erken kalkar.Kahvaltımı yapar merkeze inerdim.Hafta sonları tabi.
Atatürk parkı var,oraya giderdim.Arkadaşlarla orada otururduk.Küçük çocuklar görürdüm.Sahipslz.İtilmiş çocuklar.Banklarda uyurlardı.Hele birisi vardı uzun yüzlü,incecik boyunlu,gözleri iri iri ve hüzünlü.Geçenlere öyle bir bakardı ki.İçinizin yağını eritirdi.Çokta onurluydu.Para verirken istemezdi.Zorla verirdik.Kendimi alamazdım bunları düşünmekten.Hayat niye böyle,ne olacak bunlar.Devlet sosyal devlet olsa koruyamaz mı?diye hep aklımdan geçirirdim.
En çokta mahsun mahsun bakışı ezerdi yüreğimi.Üstü başı tahmin edeceğiniz gibi kir pas içindeydi.Yine bir sabah gittiğimde parka,söylediler.
O cılız ve küçük bedeni dayanamamış daha fazla.Bir kaç saat bekletmişler ,hısım akrabası gelir diye.Ama boşuna.Kimi kimsesi olsa bile kim tanır .Sonra belediye almış götürmüş.Şimdi kimbilir hangi mezarlıkta.
Ne yaşadığında saçı okşandı.Ne de mezarı belli.Onun için dedim.
Ölüm adın BATSIN senin.
Sende ölesin
Sahipsiz mezar olasın.
Saygılarımla. H. Işık