Bu zamana kadar düştüğümde elimden tutup kaldıran olmadı
Hep kendim kalktım ayağa
En fazla canım acıdı
Kanım aktı
Sonuç her yara kabuk bağladı
Ne bir insana muhtaç oldum
Ne bir sığınaga hapis oldum
Yüreğim buruktu belki ama başım hep dikti
Ne farkeder sonuçta hep aynı Emrah’tim ben
Zaafları’ndan bir bir kurtulandim ben
Yalnız olduğum kadar güçlüydüm.
Göründüğüm kadar umursamaz ,
Farkedilemeyecek kadar düşkündüm umutlara.
Kimseyi üzmeyecek kadar merhametliydim belki ama canım yandığında kimsenin gözünün yaşına bakmayacak kadar da insafsızdım,
Unutulmaz olana kadar adımı insanların aklına kazıyanım ben,
İstediğimi alamayınca yok olup kaybolanim ben ,
Emrah’ım ben,
Sorun hep bendeydi , adam gibi sevmeyi başarıyordum , sevilmeyi beceremiyordum ,
Belki de korkutuyordu insanları bizim sevgimiz,
Adam gibi sevilmenin karşılığını veremeyeceklerini düşünüyorlardı belki de ,
Şunu fark ettim ben
Siz ne kadar iyi olursaniz olun ,
Her insan sevmeyi başaramaz,
Aksine sevenide kendilerine benzetirler,
Sen ömürlük olsun isterken,
Bir bakmışsın film olmuş herşey,

Sonra sevmeyi unuttururlar ,
tamda sevilmenin güzel
yanlarını keşfederken ,
ne yaparsan yap
bir daha iyi olamazsın ,
başrol değilsin sen kötü;
ADAMSIN.