BİZ YARATICI ÇOCUKLARDIK.
Hiç ellerinizin içine şakağınızı alıp,hafiften omuza doğru yatırarak,çocukluk günlerinizi düşündünüz mü?
Ben sık sık düşünürüm.Bu dediğimi yirmi,otuz hatta kırıklı yaşlarda olanlar pek anlamazlar.Çoğuda hüzünlü anılandır .Oyuncaksız günlerdi .Ama yaratıcı çocuklardık.Kızlar bir pamuk çöpü ,ip,bir parçada bez buldu mu ;al sana bebek.Biz erkek çocukları ise daha zengindik ,materyal bakımından.Pazıdan araba tekeri,karpuz kabuğundan araba ,ince çubuklarla ok,kalınından yay yapardık.En üzüldüğüm ,kurbağalara öküz görevi verirdik.Garibim zıplar zıplar bir adım ilerleyemezdi,kızardık.Birde çekirgeler.O zavallıların adını büyüklerimiz "geylenbaba"koymuş ya.Ağızlarına zorla ekin sapından sıgara yapar verirdik.Çekirge nasıl içsin.Hadi içmedi diye birde kızardık.
Ne kadar yaratıcıysak ,o kadarda yaramazdık.Çünkü kimse bize çevreyi koru,hayvanları koru diye eğitim vermezdi.Bir tek okulda biraz söylenirdi.Bilindiği gibi eğitimin üç ayağı var.Okul,çevre ve aile.Biz ikisinden mahrumduk.
Eğitim öğretim bütünlüğü esastır.Öğretim çocuğa yani bireye bilgi vermektir.Eğitim ise verilen bilgiyi bireyin davranışına dönüştürmesini sağlamaktır.
Ne mutlu ki günümüz çocukları bizden daha iyi davranıyor.Çevreye ve canlıya.
Saygılarımla. H. Işık