Milyonların hikayesi bu.Çoğumuzun içindeki gizli bir yara aslında.Artçılarla başlıyor.Kimi zaman gümbür gümbür kimi zaman sessiz usulca şiddeti ölçülemeyen O koca depremler.Yüreğin derinliklerinde içini paramparça edercesine sallantılar bunlar.Koskoca bir beden yıkılıyor,sonra bir bakmışsın enkazın altında kalakalmışsın çaresizce.Üzerine kara bulutların çöktüğü kör karanlıkta bir zavallı gibisin adeta.Sessiz çığlıkların arasında ,
-Kimse yok mu?feryatlarıyla bir umut bir direniş aslında.Sağım ,solum boş arkam zaten yok önünü göremiyecek kadarbitap ve perişan.Bir ışık,bir çıkış yolu Ya Rabbim diye haykırıyorsun.Silkelen ey İnsan kendine gel nefes alabiliyorsun ölüm ile kalım arasındaki incecik bir çizgidesin tamam mı?devam mı?diyorsun.Ya tamam deyip geberip gideceksin bu enkazda,ya da devam edip tutunacaksın hayat ağacının dallarına tırmanacaksın var gücünle.Küle dönmüşlerle değil,yokmuşlarla hiç değil varmışlarla devam edecek,soy ağacının eksilmiş yaprakları arasına yazdırmayacaksın ismini ,öldürtmeyeceksin kendini.
Ey İnsan!Kalk
Yaralar kabuk bağlar,zamandır ilacı.Yaralı fakat sağ olarak kurtul bu cehennemden.Allahtan gelene razıyız elbet.Fakat bunlar kuldan.Ayşe,Emine,Hatice her gün ,her saniye kadınlarımız kul seneryosu ile şeytan-i ve vahşice kurulan kurgular ile yüzlercemiz yaralı,onlarcamız ölüyor.Yaşam denen hakkımızı,yeşeren dallarımızı kesmeye ne hakkınız var.Nefsin nerede?terbiyene ,adabına ne oldu?Yazık sana be insan.Sizin gibilere insan bile denmez hayvana da hakaret olur.Soruyorum şimdi sizlere,
Allah’tan mı?
Kul dan mı?
Reva mı bu bizlere bahşettiğiniz hayat?Soruyorum kendini bilmez hatsizlere...