Tekkesiz Dervişler

Olsun…
Yıllar, gençliğimizi lokma lokma çiğneyip yutarken aklımızı başımıza almadıysak eğer, bugünkü kimsesizliğimiz, tek başına kalmışlığımız bu aritmetiğin tek haneli sonucu olacaktı elbette.

Olsun…
Her dostluğa, kendini adamak ölçüsünde sarılmak, aldanış ve terkleri hazmetmeyi gerektirdiyse, bu yalnızlığın bir açıklaması da olsundu ama, olmalıydı.

Olsun…
Bir kere daha hayatı, insanları yorumlayıp dünyayı ve kendini anlamlandırmaya çabalamak, çıldırtan bir kaosa – paradoksa itilmek derdiyle tırnak uçlarından saç diplerine kadar kopkoyu bir düşüncenin ziftine bulanıp yine de sevgilerden delice medet ummak varken.

Hiçbir şeyin, hiçbir yerin, hiç kimsenin avutamayacağı bir beyin ve yürek bunaltısının çıkışsız kuyusunda, karanlık-derin bir bekleyişin avucundaki insan yine de “olsun” diyorsa…

Uzak diyarların uzak insanları gibi yaban, her an kovulacakmış kaygısıyla çekingen ama bir tanıdık ümidi gönlünün köşesinde daima saklamış olarak yanaştık hayatın eşiğine. ‘Hatalı mıydık’ diye sormak boş bu saatten sonra. Boş bu saatten sonra o kapıdan kovulmak.

Biz, uçların insanı olmayı seçmişiz, bize dayatılanlara inat.

Yeryüzünde Allah’ını bulamayacağını bilen dervişler kadar sarılmışız yaşamaya.

Gönlümüz tekkelerimiz,
kıblemiz kafamızın içinde.

18.04.96 - Değirmenköy