Ölüm diyorum,
neydi kalbimin oksijeninin suni tenefüs zilinde son melodisimiydi yahut bir bebeğin doğumundaki ilk ağlama merhabasımıydı. Yok diyor kalbimin süt durağı, ölüler geçiyor tırnaklarımın otoban göğünden. O otobanda iniyorum, bi sin’in koynunda kanatlanıyorum. Işıkta süzülüp içimin antenlerine, günahlarımın sevaplarımın kefaretlerini seriyorum. Sonra bekliyorum kurumaları için, bulutların askılarına asıyorum. Güneş topaç olup ufalanıyor avuçlarımda, ay kovalıyor son durağın kalkış terazisinde. Öldüm ben selami yanındayım dediğimde,
bi zarfa dönüşüyorum. Pul jartiyesinde ipler kendilerini asıyorlardı.



Selami zarfın içindeki pullu göz yaşlarımı okuma. Biliyorum okursan çocukluğum katil olup düşecek,
jartiye korosunun 50.otoban yoluna.



O otobanda hep ölüler varmış.
...........................
..............
........
.....
...
.




"Ağlamıyorum seni çok sevdiğim için gözlerime tükürüyorum."



Kalbine tatlı bak,
Belıeve.