İnsanlara ve hayata bakış açınız ne? Baktığınız zaman neler neler hissediyorsunuz? Mutluluk mu kaplıyor ruhunuzu, yoksa acılar içinde kıvranıyor musunuz? Yoksa hiçbir şeyle ilgilenmiyor musunuz, yada sırf kendinizi mi düşünüyorsunuz? Aklınızı, duygularınızı rafa mı kaldırdınız? Kumsal’ da güneşleniyor musunuz, yoksa her şeyinizi zindanın karanlığına mı attınız?
Nerede olursanız olun, umudunuz ve hayalleriniz var mı? Ya da istediğiniz her şeye sahip olup köşenize mi çekildiniz? Mazinizde sizi mutlu eden anılarınız az mı, pişmanlıklarınız, acılarınız ne kadar?
Yaşantınız nasıl; sıradan mı? Sıra dışı mı? Yaşadıklarınızla mutlu musunuz yada bu yükün altında ezik ve kederli misiniz? Başarılı mısınız, yoksa havlu mu attınız?
Yukarıda saydığım bütün duyguları yaşadım; umudumu ve hayallerimi bitirmeden, onları hep dinç ve taze tutarak.. İyilikleri, kötülükleri, güzellikleri, çirkinlikleri, mutluluğu, mutsuzluğu, aydınlığı, karanlığı her şeyi yaşadım..
Hiç düşündünüz mü, yaşınız kaç? Bunlar yaşarken kaç yıl tükettiniz.. Bana sorduklarında hangi yaşım diyorum. 99 mu, 59 mu, 24 mü.. Hangisi? 99 deyince bir garip, şaşkın yüzüme bakan insanlara bu benim tecrübe yaşım diyorum. Bu yaştakilerin ancak bir kaçı benim yaşadıklarımı yaşamamışlardır. 59, anamdan doğduğumdan bugüne kadar geçen yıllarım. Gönül ve çalışma yaşım 24 deyince dudak bükenleri görmemek mümkün değil.. Ama bu benim gerçeğim.
Hayat bazen en tepeye taşıdı beni. Harika bir onur, harika bir duygu.. Bazen dipsiz kuyularda yaşattı; koyu bir karanlık, derin bir sessizlik. Her konulduğum ortam farklı bir tecrübe olarak bana geri döndü. Farklı insanlar, farklı dostluklar.. Bazen sıra dışı oldum, bazen sırada kayboldum.. Bu benim hem dayanıklılığımı hem de gücümü arttırdı.
Hayat bana hiç önceliğimi belirleme şansı vermedi. Hep o getirdi yoluma dizdi.. Birini bitirdim, diğerini getirdi.. Onu bitirdim yine bir diğerini.. Çocukluğumdan beri teşbih çeker gibi sıkıntıları çektim durdum.. Taş arası kısa fasılalarda mutluluğu, huzuru tattım.. Onun dışı yok. Bir tek çocuklarım olduktan sonra önceliği onlar aldı.. İyi ki aldılar.. Hayatımın tadı, neşesi onlar.. Her dönemde, her seviyede öncelikler değişirken bir tek onların yeri değişmedi.
İnanıyorum ki daha kat edilecek çok yolum, yapılacak çok işim var yaşadığım sürece… Duygularımı şiir olarak kaleme aldım.. Şiirlerle yaşadım, onlarla ağladım, onlarla güldüm.. Sonra yazıyla da duygu, düşünce ve tecrübelerimi aktarmak istedim.. Kalemime sarıldım, ha bire yazıyorum.. Sağlığım ve ömrüm bitmesin yeter ki..