İçimde öznesi sen olan bir haykırış var... gökyüzünün tüm bulutlarını toplamış yüreğim gün içinde... ne çok yağmurlar birikti gözlerimde bir bilsen...
Biliyorum yağmayacak artık içimin yağmurları...Yağsa da ıslanan ben olmayacağım işte...
Gece soğuk ve dilsiz...Ne ses ne seda var ruhumda...İçimde birkiken yağmurlar üşüyor birden...Gözlerimi kapatıyorum bir an...
Kar yağıyor...
ellerimin arasına alıp kokluyorum beyaza dair neler varsa içinde...güneşin tüm renkleri bir bir düşüyor avuçlarıma...ne çok sen kokuyor renkler...siyaha ve beyaza çalıyor duygularım...
bir martı uçuyor gecede...hiç gecede martı uçar mı bilmem...tüyleri savruluyor bir bir...izle beni diyor...şu yüce dağların ardında şehriniz...İthaka orda...Hadi düş ardıma benim...

‘’tendaşım,ruhum,iyi ki varsın,iyi ki seni sevmeme,dokunmama izin verdin...’’ biliyormusun hep bu sözlerindi beni yaşama bağlayan...buğulu sesinde bu sözcükler dökülürken yüreğime...nasılda içim ısınırdı bir bilsen...gökyüzünün tüm yıldızlar gözlerimde kümelenirdi böyle anlarda...

‘’sana geleceğim...bendeki seni görebilmen için...
Toprağına uzanıp köyünün,birlikte hiç bakamadığımız yıldızlarına bakacağız birlikte...’’
Ve umut’tu bekleyişin adı...
Geldin...gördüm gözlerindeki beni...
Gittin..
Kimse yüreğime senin kadar giremeyecek...kimse miyop gözlerimi senin gibi sevemeyecek...izin vermeyeceğim...asla izin vermeyeceğim buna...diyerek...
Bilmesem seni yanmazdı içim inan...delirmezdim sana dokunacak elleri düşünmekten...Senin ellerin hiç ihanete uzanmazki...gözlerin nasıl sahte bakabilir senin...yüreğin titremeden birine nasıl sokulabilirsin ki...gözbebeklerin arzulamadan,yanmadan aşk ateşiyle tenin...kadınlığın nasıl kucak açabilirki birine...
Ahhh inanabilseydim buna...
Keşke yazmasaydın öyle...
Oysa demeliydin bana...bundan sonra yüreğime dokunacakları daha çok seveceğim...çok üzülürdüm biliyorum böyle söylersen...ama yine de yine de işte...yazamıyorum artık...
Sustum...kaldım öylece...

‘’artık olmayacağım sende,biliyorum bunu derken’’...ne çok yaraladın beni...demek söylediklerim yalanmış sözlerinde...
senin yaşamın,yüreğin,tenin bana ait değil,hiç olmadı da...sözlerinle öldürdü beni işte...oysa ben sendim...sen de ben...söyle ne olduk ikimiz de böyle...
Ben mi hayaldim sen mi...yoksa yaşadıklarımız mı bilemedim işte...
Gittim...yüreğim buruk...çokca kanadım içimde...
Yaşamalıyım hayal şehrimizde...sözüm var benim sen ne dersen de...
Bekleyeceğim seni işte...

Karanlığın sakallarını ağarttığı gece

Çok korkuyorum geceden,uyuyamıyorum....
Gece uzun...
‘’kıskanmak istiyorsan beni ancak kendinden kıskanabilirsin....ben senin gözlerinden başka yerde olmak istemiyorum ki....Sen benim yüreğimdesin....başka yere gerek var mı birtanem’’


Sen göndermedikçe gidemem ki ben....nereye gideyim ben...sana varmak için bunca yıl ve yol katettikten sonra...

Seninle konuşmadığım günlerde bile.....gitmedim ki hiç....gidemedim...senin sıcaklığın,nefesin,göğsün benim güvenli yerim,dünyam ki....nasıl,nereye gidebilirim ben...mümkün mü.... sende bunu hiç unutma...olur...
Son kez bu yzadıklarını ödünç alıyorum kendime...
Gitmek...bize varmaktır işte...