Ben miydim bu ömrü öykülere teslim edecek kadar cesur?18 lik yeni yetme hayalerimden biri miydi yoksa.hayaller...hayaller...hepsi nasıl da teker teker bırakıp terkettiler bir uçurtmanın havalanışıyla gökyüzüne savruldular.
avucumda ki ipi ne kadar da kısa tutmuşlar kısalan hayallerimi gözümün önüne serer gibi...
ben miyim bu yorgunluğun sahibi? kimselere çatamıyorum bile, hesap verecek kimse yok kalemimden başka.vurgun yemiş yüreğim mi tüm bedenim mi?onunda cevabı yok bende.iyi ki var bu harfler bu kelimeler bu cümleler ve bu kalem.
kara da olsa beyazlara yelken açacak biliyorum.görkemli çıkışlara gark edecek bu hayaller, vuslatı yakın edecek bir bir güllerim koparılırken dallarından.ay ışığı değecek kararan gecelerime;gecelerim aydan aydın olacak düşlerimin berraklığında sıra sıra.
bu hüznü kim yükledi gözlerime, kimdir suçlu.sen mi kainata ışık saçan güneş, yoksa sen mi ey karanlıkların aydınlığı, yoksa sen mi her sabah günaydını mı hediye ettiğim incir ağacında ki kumru, yoksa ...kim? bir bilsem bir anlayabilsem.belki de tutunabilmek daha kolay olacakdı hayallere. şimdi bana kalan gözlerimin hüznü, karanlık bir gökyüzü ve avuçlarımda ki takatsiz ümitlerim...yapraklarınızı dökmeyin hayallerim bekleyin...yetişeceğim size...