Haksızlığına boyun eğdiğin kim varsa sen değilsin. Zorunda olmanı gerektirecek vazgeçişlerin olmayacak, henüz bunlar başlangıç. Her bir derdinde yanında bırak kimse olmasın. Olupta yüreğine dokunmasın. Bırak anılarına senden başkası ortak olmasın. Günlüğünde gezmesin kimse; noktalarını haketmeden çeksin gitsin satır arası boşluklarından. Bırak tam dolmasın hüzünle hatırlayacağın mürekkepler akmasın bu gece. Herkes gelir yazılacağı tarihi bekler. Sen yönetirsen hayatını onlar beklerken yazadursun.
Hikayesini ellerde büyütmeyecek insan, avuçlarunda buruşturup atmaya hazırlanmışken bir masumluk daha damlayacak arka sayfalardan. Sayfaları kaptırdıkça hayatının rengi azalacak, romanın olmayacak elinde. Çocukların okuyamayacak geçmiş senliği. Kırışıklıklarını merak edenler sormaya tenezzül edemez belkide? Bunları düşünmüyor olsa gerek insanoğlu. Kiminin hakettiği mutluluğu kendi hakkından çaldığını zannediyor galiba. Düzelmeyecek bu hadise. Beklesekte bitmeyecek mutluluk hırsızlığı denilen şey. Biz var etmeye çalışırken onlar toprağımızı değiştirecek. Ve her bir çiçek bir gün solmaya mahkumluğuyla büzülecek...