BENCİLSİNİZ




Kaderim. Kim bilebilir ki kaderini? Kaderim yazılmış ve ben görüyorum.
Acı… Sadece acı beklide her şey. Ne olursa olsun, ne kadarını görürsem göreyim değiştirebilirim diye düşünüyorum.
Boşa kürek çekiyor da olabilirim. Ama umutsuz yaşanmıyor ki.
Şimdi bir umudum var aslında. Ellerimin en ucunda saklıyorum onu. Kocaman bir adam. Ya düşerse diye bir soru var ensemde hep. Cevabım yine aynı; acı… Dedim ya umutsuz yaşanmıyor ki.
Bütün soruların cevabı ya evet ya da hayır. Uzun cümleler kurulmuyor artık. İnsanlar kaçıyor bundan. Zor görünen her şeyin altından böyle kalkılıyor.
Hak ettiğiniz güzellikleri yaşayamayınca karşınızdakine de hak ettiğini veremiyorsunuz. Bencillik insanlığımızın tanımına oturmuş oluyor tam o zaman işte.
Yüreğinizi sızlatınca herkes ve bir gün sızlayan yüreğinden bahseden biri çıkınca karşınıza tahammül edemiyorsunuz buna. İnsanlık hani acıma duygusuyla kaplıydı. Kaçamazsınız anlayın artık. Bir beden büyük kıyafetlerle kişiliğinizi saklayıp, ayağınıza giydiğiniz büyük ayakkabılarınızla yürüyüşünüzdeki haysiyetsizliği saklayamazsınız. Anlayın artık…
İnsanlık şimdi sadece BENCİLLİK ve sizde BENCİL olmuşsunuz söyleyebilirsiniz artık…