Bir bayramı daha arkamızda bırakırken; çok yaşlanmışım gibi "Nerede eski bayramlar!" diyesim geldi.. Büyüdüğüm için tat vermiyor olabilir mi acaba bayramlar?

Çocukken kocaman hayallerim vardı, onlara sarılıp yatardım. Her arife gecesi sabah olsun da bayramlıklarımı giyineyim diye erkenden uykum gelsin isterdim. Sabah olurdu, bayramlıklarım zaten en baş köşede olurdu. Hemen giyinir, el öpmeye başlardım. Annemi, babamı bayramladıktan sonra mahalledekilerle bayramlaşıp şeker toplamak için sokağa fırlardık. Hem anne hemde baba tarafından en küçük bizimkiler olduğu için ziyarete hep biz giderdik bu nedenle şeker toplama sürem çok kısıtlıydı. Hemen biz -çocuklar- toplaşır, çalardık kapıları.

-İyi bayramlar komşu anne!

-İyi bayramlar Hasan amca!

-İyi bayramlar Sıdıka abla!

-Size de çocuklar!

Hep böyle dolaşırdık şeker toplardık. Sonra en çok kimin şekeri olmuş gösterirdik. "Bak benim bu kadar oldu sizi geçtim hıh!" derdik çıkarsızca. Küçücük yüreğimizle kocaman umutlar taşırdık. Büyüdükçe her şey gibi bayramlarımızda değişti. Şimdi kapıyı ben açıyorum...

-İyi bayramlar Tuğba abla!

-İyi bayramlar!

En az kimin şekeri varsa diğerlerine çaktırmadan usulca göz kırparak ona daha fazla veriyorum, yüzüme bakıp gülümsüyor. Göz bebeklerinde o masumiyeti, o umut dolu yavruyu görüyorum. Eskiden daha bir tatlı gelirdi, şimdi ise bitti bile bayram... Ne o aldığım bayramlığın ne de o şekerlerin bir heyecanı var. Koşturmadan çıkıyorum sokağa, heyecanlı heyecanlı "İyi bayramlar Hasan amca!" demiyorum.

Yeniden arife gecesi erkenden uykumun gelmesini, sabah olunca sokağa fırlayıp koşarak şeker toplamayı istiyorum.. Durun! Çocuksu bayramlarımı özledim. Kocaman umutlarımın, küçücük yüreğimden taşmasını istiyorum! Hayır, hayır! Bu olmamalı! Ruhumda bayram sevinci tükenmemeli, yıllar sonra çocuklarıma değin taşımalıyım bu sevinci.

Durun!

Çocukluğuma döneceğim!

Hazırlayın şekerleri...

İyi bayramlar bakalım!


Ekim 2008