Bir hayale gözlerini açarsın, şaşkınlık ilk ifaden olur. Bir bebek tertemiz severken, yalanı öğretirler. Meme için ağlatırlar onu, sonra özlü sözlerini söylerler, utanmadan! Öğretirler sana, öğrendiğin kadar ‘’sen’’ olursun ama ‘’sen’’ kimsin bilemezsin. Yeni ifadeler öğrenirsin, bir sürü masken olur. Kirlenmeyi büyümek zannedersin. Hislerin kirlenir ve bu hayal dünyasındaki bir gerçeğini kaybedersin.

Devam ederler ‘’onlar’’, ellerindeki narkozu basarlar damarına, zamanı unuttururlar sana, bu da diğer bir gerçeği unutturur: Ölümü..! Şaşkınlıkla doğduğun bu yerden, aynı ifade ile şaşkınlıkla gidersin. Diğer ifadeler bu hayal dünyasında kalır.

Bunları fark edersin ve sabırla aran bozulur. Sabırsızca hislerinin peşinden koşarsın. Tek gerçek ifaden olan şaşkınlık ile seversin. Keşke dersin, ilk cümlesinde dediği gibi; ‘’hiçbir şey’’ olsaydı… Ama onun bir elinde ‘’meme’’ diğer elinde ‘’narkoz’’ olduğunu görürsün. Sonra şaşkınlık ile ölürsün.

İşte o zaman ‘’o’’ onlara katılmış olur. Yani ‘’sen’’ diye hitap ettiğin kişi, artık ‘’siz’’dir! Çünkü sende onlardansın, sizden çok fazla var, vesselam…
19/11/2017
Sezer TÜREMEN