Eskilerden eser kalmasa da eskileri okumayı, yazmayı, hatırlamayı seviyorum…
Zaman zaman eskileri yadetmeyi aslında toplum olarak seviyoruz!
Gel gelelim insanların içindeki kötülüğü, besleyen, kalpleri taşa çeviren virüs (para) olduktan sonra yadetmeninde bir önemi kalmadı.
Kötülüğe doymayan insanlar artık kötülüğü doyuramıyorlar!
Değişen sistem, şartlar ardı sıra bitmek tükenmek bilmeyen istekler, arzular var olduğu sürece, insanoğlu ne yazık ki paranın kölesi olmaya mahkûm.
Dizi kahramanlarından tutunda, iktisadi düşüncelere kadar, para yerini almış vaziyette.
Ahlakı bile satın alan, diziler de reytingler havada uçuşur olmuş.
Biz ne yi seviyoruz diye düşünmemek elde değil!
En çokta paramızla çocuklara kötülük yapıyoruz farkında olmadan.
Farkındayız aslında keyfini sürerken işin kolayına kaçmak en büyük çabamız.
Teknoloji bu kadar ilerlemişken, betonermeler gökyüzüne ulaşmışken, hormonlu yiyecekler, tezğahta yerini almışken, bunca kolaylık varken, çocuklar kimin umurunda!
Görmezlikten geldiğimiz her şey bir gün çocuklarımızın ömründen ömür kesecek kimin umurunda!
Eskiden ayıp denilen şeyler bile artık ayıp değil!
Çünkü vicdanlar kayıp!
Sıradan hayatlar bile bozuk para gibi harcanırken, şiddet, hakaret, sömürü varken eskiye özlem duymamak elde değil!
İşte bunun için teknoloji denen çılgınlıktan mümkün olduğunca dozu azaltmalı, tv denen sektör magazin, dizi haber alma şekil değiştirirken , nice çocukların morgu olacak!.Farkında olmadan.
Bizler geleceğin pazarlığını yaparken, çocuklarımızın geleceğine vicdan, merhamet, tohumlarıyla yetiştirmek olsun görevimiz. Yoksa vicdansızlık vurdumduymazlık zafere atar imzasını! Bu tür şeylere izin verdiğimiz sürece…