anılar...anılar...
geçmiş geçmişte kalmıyor...hiç ummadığın anda yanıbaşında oluveriyor.
bu yaz iki farklı yerde mecburen düğünlerinde bulundum.hem de sevmediklerimin düğünlerinde.dedim ya işte mecburiyetten...
ilki Edremit’teydi. bir yakınımızın düğünü.gitsen olmaz,gitmesen olmaz...mecburen gittim işte.ayaklarım geri geri gitti hep.of Allahım şu sevmediklerimden neden mecbur ediyorsun görüşmeyi sen beni?
tabii tüm akrabalar hepsi orda.herkes birbirini bakıyor.sevmediklerimle aynı ortamda bulunmak sinir ediyor beni.bırakıp gitmek istiyorum ama ahhh ahhh olmuyor işte...
düğün sahibi de rahatsız oluyor bu durumdan.bir bana geliyor yalvarıyor bir onlara gidip bir şeyler söylüyor...
eeee bende evden talimat alıp ta gittim tabiii.sataşsalar bile sana kavga etmeyeceksin onlarla diye...
pehhhh...bana sataşacaklar da ben sakin duracağım.mümkün değil...
ama burası yeri değil ki tartışmanın...kavgaların...düğün evi...gelin kızı da unutmamak lazım...düğününü kara getirmemek lazım...
insanın küs olduğu kişilerle aynı ortamda olması ortamı geriyor. tabii herkes de geriliyor...
neyse bir tatsızlık olmaması için herkes uğraştı kendince...bende sataşma olmayınca uslu durdum kendimce tabii...bu arada kendi kendimi de kutladım epeyce...
anılar...anılar...
ikinci düğünde Aydın’daydı.ölen kardeşimin kızı evleniyordu.hala ne olursun gel deyince kıramadım tabiii...mecburen gittim...orda da küs olduğum kardeşim gelmiş düğüne...allahın cezası...çoluk çocuk gelmişler...kapıdan içeri girdim.ilk onu gördüm...durdum..düşündüm..geri gitmek istedim...ama olmaz...er meydanından kaçılır mı? o davetliyse ben de davetliyim.bu düşünceyle girdim salona.bir oda dolusu insan...öp öp bitmiyor ellerini.ilk başta da sevmediğim kardeşim...tuhhh allah kahretsin..öpsem olmaz...öpmesem olmaz...hadi dedim büyüklük bende kalsın...şöyle eğreti bir el sıktım...öpmedim tabiii.neden öpecekmişim.ben saygı duyduğum,sevdiğim insanların ellerini sıkar ve de öperim...
insanın sevmediği,konuşmadığı kişilerle aynı ortamda bulunması ne kadar da zormuş...aramızda yarım metre bile yok ama bizler kilometrelerce uzağız birbirimize...annem hep derdi...gözden ırak olan gönülden de ırak olurmuş.doğru valla...hiç bir şey hissetmedim kardeşime karşı.bir yabancı kadar uzaktı bana...
orda da iki gün kaldım mecburen...düğün bitinceye kadar tabiii...onunla aynı ortamda olmamak için hep diğer akrabalarımın evlerinde yattım...onlarda biliyor tabii konuşmadığımızı...barışsanız artık diyorlar...
barışmak???
insan sevdiklerine,değer verdiklerine küsemez...sevmedikleriyle neden barışsın???
anılar...anılar...
biz neden böyle olduk?neden ne zaman bu kadar kinlendik birbirimize?
çok kincisin diyorlar bir de bana...
olurum tabiii.insan darbe yediği insanları unutmaz...


candan
4.11.2017
cumartesi-23.27
izmir