Her gördüğün tatlıyı yemeye yeltenme; dışı tatlı, içi zehir dolu olabilir.
Her gördüğün güzele/güzel yüze kanma; yüzü güzel, yüreği/içi iblis olabilir.

Deme;
Kim, çalar kapımı,
Kim, görür halimi,
Kim, tutar elimi,
Kim, bakar yüzüme,
Sen yüreğini ferah tut,
Elbet bir bilen, gören, duyan vardır.

Bana akıl verene bakıyorum!
Yaptıkları, söyledikleri, karakter ve tavırları hiç de birbirine uymuyor.
Sonra diyorum ki:
“Mademki bana akıl verecek kadar akıllısın, neden kişiliğinle hiçbir şeyin birbirine uymuyor?”
O gün, bu gündür, yolda karşılaşmamak için, ya yolunu değiştiriyor ya da bir şeylerle oyalanıp, görmüyor gibi davranıyor.
Sanki çok da önemliydi!
Pehhh!!!

O kadar önemli olsaydın, saygı görür, sevgi sunardın.
Haline bakıyorum da, herhalde yerinde olmak istemezdim.
İnsanların gözünde bitmek mi, senin için zor olsa gerek.
Sen bilirsin!

Benimle tanıdın sen onu,
Galiba hak ettin sen bunu,
Ey fani sanma ebedisin,
Gelecektir onun da sonu.

Adama diyorlar ki; “siz de deli çok galiba?”
“Bizde deli yok!” diyor.
“Ama var diyorlar!"
“Yok, biz de deli değil, sivri zekâlı çok!” diyor, gülüp geçiyor.

İnce ince göndermeler olmalı, insanın sözünde,
Ya gülücükler ya da yaşlar akıtmalıdır gözünde.
Utanma nedir yansımıyorsa, bir insanın yüzünde,
Tükenmiştir, kalmamış bir şey o mahlûkatın özünde.



Kerim BAYDAK
[email protected]