Arınmak istiyorum… Benzetmelerden uzağa,kelimelere yüklenmiş anlamların yükünden sıyrılarak gitmek istiyorum …Her başlangıç sanılan sonlarda kendimden uzak olsun diyorum sözler,boşluğa düşen ne varsa kulaklarımı onlara kapatıyorum.

Kendimi tekrarlıyorum her gitmek istediğimde.Kum saatinde sınırlı düşlerimin zamanı.Sen de savrul diyor kumu yerçekimine savuran elin sahibi.

Ey sahip!Çalma büyümeye yüz tutmuş anlarımı …Aksın zaman…Çıkmaz sokaklarda aratma, yüreğime ilişmesi gerekenleri.

Tekrarlıyorum…Bu anlar yaşandı,bu sözcükler yazıldı .Sil diyorum…Dur diyorum …Bu şehirde çocukluğum var,denizi görmeyen gözlerin deniz diye gördüğü dere var,dereye katılmış gülüşler ,gülüşü gören dostlar var…

Kendime kattığım farklı zamanlardan ‘ben’ ler var.Her ‘ben’ bir öncekinin devamı değil… Aynı zamanın farklı mekanlarından çalınmış eksik tamlamaları oluşturuyor ,uyuşmuyor,tek olamıyor.Kendim eksik kalıyor…Eksik kalınan gitmek istiyor farklı zamanın aynı mekanlarında uyuşan ‘ben’ lere…Sahip kızıyor sen değil onlar diyor,senden değil diyor.Fark denen söz sözlüğüme ekleniyor…Sahip kızıyor saati ters çeviriyor. Kuma düşmüş ‘ben’ lerden biri…Kendim savrulmaya mahkum kalıyor.

Farkın farkını anlamaya çalışan anlar birikiyor.Birikiyor kavuşamayan sevdalar,kavgalar,savaşlar…’Ben’ den değilsin…’Ben’ sen değilim …’Ben’ kimim? Sen kimsin? Sahip kim? Farkı fark yapan kim ? Gitmek istiyorum öznesi ‘ben’ değil çünkü ‘ben ‘sen değilim …

Kendim gitmek istiyorum ,farkı siliyorum. Silinmiş bir farkın varsa sen de at o nu kumlara gidelim arınarak kendimiz olan zamanlara …

Nigar Baran