Ne güzel gülüşün var be kadın. Şu kırık hayallere, sahte dualara, kaçamak aşklara inat ne içten bir gülüşün var. Bazen diyorum keşke bu kadar güzel gülmeseydin, belki geceleri uyuyabilirdim. Göz kapaklarımın ardına saklanmışsın, ne zaman kapasam gözlerimi tam karşımdasın. Vah bana ne kadar eksikmişim seni görmeden önce, nerden bilebilirdim? Ne fevkalade boşluktaymış hayatım göz göze gelmeden önce, nasıl anlatabilirim? Benim ol diyemiyorum kadın, şimdilik buna hakkım yok. Sana düştüğümü de bilme bir süre. Benim zamana ihtiyacım var. Sana layık olmalıyım. Şimdilerde bir çöplükten ibaretim, her kadına dokunacak kadar, her kadını arzulayacak kadar aşağıdayım. Kendime gelmeliyim, senden başkası değmemeli tenime. Tabi kolay şeyler değil isteklerim, sonuçta cehennemin dibindeyim. Gümbür gümbür yaşanmalı bana göre aşklar, eğer sana âşık olacaksam gök gibi gürlemeliyim. Seviyorum diye haykırırken kendimden geçmeliyim. Öyle dehşetli söylemeliyim ki bunu, dolunaylı gecelerde kayalara çarpan dalgalar, Orta Asya’da vuku bulan sarsıntılar, Kuzey de kopan fırtınalar eşlik etmeli ezgime. Kendimi inandırmalıyım buna evvelinde, ben inanırsam dünya inanır, ben bilirsem kâinat önüme dizilir. Ah o gülüşün kadın, o vakur gülüşünde kaybolmalıyım. En derinlerimde çınlıyor bu arzum. İnan ki savaşacağım bunun için. Sen şimdilik uyu ben seni rüyalarında bulurum.
Ne zaman toparlanacaksın dedi bir dostum. Dağıldım farkındayım. Mazimden kalmış birkaç burukluğum var. En büyük düşmanım oldu beynimde yankılanan “Ben buyum belki de, ben buyum..” naraları. Ben bu değilim, ben bu olmamalıyım. Ağzı ucuz şaraplar kokan, kendini beğenmiş tavırlarıyla sokağa damlayan, kuytu bir keyif pezevengi; melankolik havasında demlenen, acı dolu şarkılar dinlerken kimi düşüneceğini şaşıran, yorgun ama nerde yorulduğunu unutmuş bahtsız bedevi. Hayır, ben bunlar olmamalıyım. Ne yazık ki biraz samimiyetsiz geliyor şu alık toplumumuzun örnek hayat biçimi. Adam gibi sevmeli, adam gibi çalışmalı; dürüst olmalı, idealleri peşinde koşmalı, yanılmamalı, hep doğruya adımlamalı. Hayır, bunlara da gelemem ben. Hata yapmalıyım, üzmeliyim bazen sevdiğimi, bazen yalan söylemeliyim, bazen bile isteye yağmurun altında ıslanmalıyım, bazen de üstüm açık uyumalıyım. İnsan olmalıyım ben, ne foseptik çukurunda boğulmalıyım ne kusursuzluğumu arşa çıkarmalıyım. Fahiş fiyatlara satılmamalı gururum mesela, ağlamaktan utanmamalıyım. Nefes alan her şeye üstten bakabilmeli ama bazen de bir karıncanın altında kalabilmeliyim. Dediğim gibi kadın ben önce adam olmalıyım sonra sana doğru yol almalıyım. Kendine hayran kabuğumdan sıyrılmalıyım, içimi yalnızca sen ile doldurmalıyım. Olur ki, neden olmasın? Senin görevinse benden biraz daha zor ne yazık ki. Ben yolunu arşınlarken, sen bundan bihaber aynı şekilde gülmeli ve beni beklemelisin. Çok şey istiyorum değil mi?