Çocukların sesi geliyordu dışarıdan :
-Nesrin, ölene kadar ateş etsene bana !
-Bam, bam, bam, bam !..
-…
-Ölmedin mi?
-Öldüm, yatıyorum..
…
-…Bebeğimi gezdiricem şimdi. Canım bebeğim, yanakları tombul bebeğim.. Burak ! Sen de gezsene bizle.
-…
-Ya ! Buraa…k ! Bıraksana bebeğimi ! Buraya getir yaa… !
-Nesrin, kaçırdım bebeğini. Yakalasana beni..
-Bam, bam !..
-Silahın yok ki artık,.. ölmem ki, banane..
-Ama haksızlık !..
-Neeesriiiinn beeeniii yakalayamaz kiiiii !..
-Ya ! Buraa…k !
Giderek azalıyordu sesleri. Daha sonrasını duyamamıştım. Sanırım gözden de kaybolmuşlardı. Ah çocuklar ! Sürekli bir oyun peşindesiniz. Büyüyünce de değişmiyor gerçi.. Büyükken ne oyunlar oynuyorlar insanlar birbirleriyle. Hayat da oyun oynuyor genelde bizle. Bir büyüyemedin hayat, işin gücün oyun oynamak..

SAFA BERBER