DOLAPTA PEKMEZ
Ben şu pekmez işine fena takıldım. Yine , yeni, yeniden “pekmez” diyorum. Masa Üstünde Pekmez. Hem de bir çeşitlemesi. Gelsin ilk dörtlüğü:
.
“Masa üstünde pekmez
Bu pekmez bize yetmez
Senin aldığın maaş
Benim süsüme yetmez
Dıley…Dıley…Dıley…”
.
Kahtallı Mıçı’dan dinlemiştim. Yorumu muhteşemdir muhteremin. Hele de son dizeyi tekrarında “Benim rujuma yetmez” diye renklendirir. Dudakların yayı gevşer. Yüzlerde bir gülümseme dalgası.
.
Bir tekerleme geldi hatırıma. Çocuk dilinde: “Dolapta bekmez / Yala yala bitmez”. Yine bizim Oğulcuk’ta küçük çocuklara takılırlar: “Bak babayın bıyığı bekmeze batmış.” Çocuk boş boş bakar. Anlamaya çalışır. Nafile çaba. Anlayamaz. Başlar ağlamaya.
Hele bir de başının bekmezini akıtmak lafı var ki hafazanallah…Kafa yarıp kanını akıtmak mânâsınadır.
Bir de şu "pekmez kaynatma" tabiri biraz arızalı gibi gelir bana. Buna değinmeden geçemeyeceğim. Arıza nerede? Yahu üzümün suyu çıkarılır. Şire olur. Şireyi kaynatırsın. Olur pekmez. Anlaşıldı değil mi? Üzüm (şire) kaynatılır. Bu kaynatma sonucu pekmez meydana gelir. Pekmez kaynatmak tabiri, aynı su sulamak gibi, ölü öldü gibi bir yanlış kullanımdır. Bana göre galatı meşhurdur.
.
Bu pekmez işine daha fazla devam edersek kabak tadı verecek. En iyisi lafı sözü kararında bırakmak. Ama yeri geldi. Bunu da yazmalıyım:
.
Adamın biri köyünden pek dışarı çıkmamış. Ahir ömründe yolu Gaziantep’e düşmüş. Oğlu orada çalışıyor. Ziyaret maksadıyla. Birkaç gün kalmış Gaziantep’te. Oğlancağızı sabah kalkıp işe gidiyor. Akşam yorgun argın geliyor. Babasıyla fazla ilgilenemiyor. Baba yerin yabancısı. Çıkıp şöyle bir dolaşıyor. Geliyor eve. Komşular pekmez kaynatmış. Getiriyorlar. Her öyün pekmez geliyor sofraya. Adam pekmez yiye yiye pekmez olmuş.
Birkaç günlük Gaziantep ziyaretini bitirip dönmüş köyüne. Konu komşu hoş geldine gelmişler. Hoş beşten sonra demişler ki:
-Eee…Yidığın işdiğın senin ossun. Gorduklerini annat hele...
Adamcağız içini çekmiş:
-Ne annadıyım gardaşım? Yidığım bekmez, gordüğum Antep!