dayanacak gücüm kalmıyor bazen
kendimi hep bir gökdelenin en üst katında ölümle cebelleşirken buluyorum
her defasında bir rüzgar çeliyor aklımı ve yaşamın kollarına düşüveriyorum yine
ama şu dünaya da yaşamak o kadar zul ki benim için
nefret ediyorum gördüğüm herşeyden
biliyorum iylik gözlüklerimi takıp yoluma devam etmem lazım
ne varsa insana dair iyi,kötü,güzel,çirkin herşeyi olduğu gibi kabul etmem lazım
ama ben bu lanet dalgaların altında boğuluyorum
görmeye dayanamıyorum
nereye baksam ikiyüzlü bir şehir var karşımda
içinde sahtekar gönüllerin hüküm sürdüğü

korkuyorum birgün bende bu pis ellerin avucuna düşeceğim
belki birgün nefret ettiklerim yoldaşım olacak
işte o yüzden öl git diyorum bazen
varlığın bu ikiyüzlü şehire darbe vuracak kadar güçlümü
hayır
o zman yaşama sebebin ne
bir yaşam sebebi olmalı değil mi
çöpün bile bir yaşam sebebi varken
ben sebebsiz yere nefes alışveriş ime devam edemem/etmemeliyim

ama işte ne zaman ölümün kıyılarına adım atsam geri kaçıyorum
çünkü o kadar soğuk ki
ama ben yanımda birşey götüremiyorum
çırılçıplağım/çok üşüyorum

keşke elimde bir sihirli değnek olsaydı
o zamn ölmem için bir sebeb olmazdı
bu kadar ucuz gitmezdim ilahi yolculuğa
ve utanmazdım mahşer günü
adını bilmediğim meleğin karşısında
ve adım KORKAK diye geçmezdi ismini bilmediğim o kitapta

m.a.a