yokluğun aldattı bugün çocuksuz bakir bir erkeği.terkettiğin günden beri ıstırahatsiz saatleri çökmüş avurtlarına nakşetti.kaynar kazanların taşan kısımları yıllar önce senin gibi kokardı:sefalet...telafi etmeni beklemiyorum senden,alıştım bil bunu.ahşap evimin önüne diktikleri betondan voltran,parmak uclarımda yükseldim ve denizi gördüm zor da olsa şükür allah tekrar...küçüklüğüme döndüm şimdi onlar kovboy ben yamyam,bu anıyı da gömdüm yıllar önce şu kalenin burçlarına takıldı uçurtmam,rüzgar teskin etti beni,kuyruğuna baktık güldük uzaktan.hileden uzağım,tuzağın şeytansı,aynı dansı yaptık sıratta da tanrı beni alkışladı.taktir etmeyi bilmelisin derdi dedem,insanı hırs yerdi hem de pişirmeden.ben böyleyim bu sıralar ya sen?aç karnına sigara içmek mi hala en büyük eğlencen.bak!dünya başa sardı tekrar,sen sarmaya ben yazmaya başladım,tabi biraz yaşlandım,her beş yılda bir çektirdiğim fotoğrafta eski yüzümü aradım,ben kendimi bulamadım,seni nasıl bulayım?hayat nedir diye sorma dedim sana hayat elli beşinde rahatça işemek,bazen bir yaz akşamı on beş dakika çiselemek...sakın seviyorum deme,emeklerine değmez,ilk fırtınada savrulurum hiç olmadığı kadar kendimden eminim şimdi,çıkarttım denize attım biliyorsun boynumdan o uğuru,ölümüm bile basitlesir şimdi,el fatiha açık unutulmuş bir fotoseptik çukuru.