Şahlanış...
Bir atın ön ayaklarını havaya kaldırarak kafa tutması gibi...
Şahlanış...
Elinde ve avucunda hiçbir şey olmadan dünyanın üzerine yürümek gibi...

Sonbahar mevsiminin ilk ayı kendini belli etmeye başladı. Ağaçlardan dökülen yapraklar, insanların ayakları altında ezilmeye başlarken gün ağarmaya da devam ediyordu. Ah güzelim sonbahar, sen bunlardan ibaret değilsin. Senin sadece ıslanılacak bir yağmurun, yürüyüş yapılacak bir havan yok ki. Senin çözülmesini beklediğin binlerce hikmetin, sırların var. Geleceğiz, ümmet olarak elbet bir gün geleceğiz.
Arkadaşımla bir bankta oturmuş, sohbet ediyorduk. Bana hayalimi sordu. ’’Hayalin ne?’’ dedi ve gözlerini gökyüzünün hüzünlü bulutlarına çevirdi. Kolay kolay hayaller, sorulmazdı. Hatta, hayalleri olan insanları dışlamak gibi bir huyda vardı.
Arkadaşımın sorusunu cevaplayabilmek adına birkaç dakika düşündüm. Sonra:
- Birilerine yardım etmek, onlara yol göstermek istiyorum, dedim.
Arkadaşım eline aldığı kurumuş bir yaprak parçası ile oynamaya başladı. Bir bana bakıyordu, bir de çevrede dolanmakta olan insanlara. Gökyüzü de uzaktan uzağa bizi dinliyor gibiydi. Mavi tonları içimize huzur veriyor ve düşünmemize yardımcı oluyordu...
Bir süre sessizce durduk. Sonra arkadaşıma dönüp, ’’ Senin hayalin nedir?’’ diye bana sorduğu soruyu sordum. Bugün, oldukça düşünceliydi. Aslında tanıdığımdan beri pek düşünceliydi. Kolay kolay güldüğünü hiç görmedim. Çok sakin ve tevazu sahibi biriydi. Gülerken dişlerini bile çok fazla göstermezdi. Konuşurken sakin ve hecelere dikkat ederek konuşurdu. PDR okuyordu.
- Meslek liselerinde öğretmen olarak çalışmak istiyorum, dedi.
Ben:
- Neden?
- Uyuşturucu kullanımı gittikçe artıyor. Oradaki öğrencilerin hiçbir suçu yok. Yardım edilmesi gerekiyor ve meslek liselerindeki öğretmenlerin çoğu görevini yapmıyor, dedi ve elindeki kurumuş yaprak ile oynamaya devam etti, yüzü düştü. Elinde yapacak hiçbir şey yoktu, zamanın gelmesini diliyordu...
Amaç vardı, amaç için şahlanış vardı.
Hayal vardı.
Sizin bu dünyadaki hayaliniz ve amacınız nedir?