Doga ile icice olmak harika bir duygu. Hele de otuzbesyillik esiniz de yaninizda olunca dünya umurunuzda olmuyor. Bir haftadir her sabah bisikletlerimizle bilmedigimiz yerleri kesfediyoruz. Her taraf ormanlik. Pedallari cevirdikce bacak kaslarimiz geriliyor, cigerlerimize oksijen pompaliyoruz. Mola verdigimiz zamanlarda etrafimizdaki agaclarla konusuyoruz, sincaplar agaclarin uzerlerinde dans yapiyorlar adeta. Tavsanlar saga sola zipliyorlar.
Hicbir tarafta trafik kaosu yok. Yaya ve bisikletlilerin öncelikleri, herkesin parkuru var. Kimse kimseyi ihlal etmiyor.
He rne kadar huzur icinde isem de biz ne zaman böyle olacagiz diye de düsünmüyor degilim.
Ömrunu birlikte idame ettirdigin esinle huzur icinde dünyanin baska bir mekaninda pedal cevirmek gercekten harika. Yagmur altinda bile olsan askin güclü iksirinde yitip gitmek, hicbirseyi kafaya takmamak mutluluklarin en guzeli olsa gerek. Üzerlerimize düsüp saclarimizi yalayan hazan yapraklarina inat gulumsemek, hayatin son deminde bile yureklerin askla atmasi insani ayakta tutan en büyük güc olsa gerek.

14.09.017

Hannover- Almanya