Çocuk meraklıdır, içindeki çocuğu gezdirmeyi cok sever, cocuk öğrenmeyi sever, engellenmeyi istemez, zaman zaman kayboluverir sokaklarda, yolunu kendi bulmayı ister, çocuk sasirtmayi, ansızın binbir soruyla ortaya çıkmayı sever. Gittiği yollarda öğrenmiştir, hayattaki varoluş sebebini, yol haritası bellidir, onu o yoldan Allah’ tan başka kimse ceviremez. Çocuk inatçıdır, zamanı yavaş yavaş yaşayarak harcamayı sever.
Çocuk oyalanmayi sever, oyuna dalmayı, hayal kurmayi, hayallerini hayatin içinde öğrenerek yaşamayı sever.
Çocuk dalıverir renkli sokaktaki eski bir camiye. Ezan vakti gelmek üzeredir. Hoparlörü açmak için uzatır parmağını. Ama tam dokunacakken hoparlörün düğmesine, ilgisini tavandan sarkan bir örümcek çeker, örümcegi kurtarmak ister, o ağların içinde onun kurban olduğunu düşünür, minicik dokunur sevgiyle, hoşgörü ile. Nerden bilebilir ki bu dokunuşun örümcek te çok büyük bir dalga yaratacağını ve onu ürkütüp, korkutacagini. O minicik dokunusla, birden örümcek hızlıca etrafında dönmeye başlar, çocuk hayretle örümceği izler, örümcek birden durur ve insan başına benzeyen kafasını bir aşağı bir yukarı kaldırdığını gözler. Çocuk müthiş heyecanlanmıştır. Amacı asla örümceğin yuvasını bozmak değildir, anlam veremediği o hazzı yeniden yaşamak ister. Birkez daha çocuk minicik dokunur örümceğe. Örümcek yine etrafında saniyelerce döner ve durur. Başını öne eğer ve kaldırır. Allahu Ekber zikri ile başı secdedir örümceğin, çocuk öğrenip kavramıştır. Çocuk çok heyecanlanmıştır.Allah’ in varlığına tanık olmak ve ona sıkıca tutunmak, hic birakmamacasina. Örümceğin yuvasini bozmamis, sevgiyle yaklasmis ama onu korkutmustur. Örümcek ve çocuktan başka kimse yoktur oracikta. Örümcek o korku anında yalnızdır ve sığınmıştır Allah’ a. Örümcek çocuğa çok güzel bir şey öğretmiştir. Korktugunda, urktugunde yalnız olmadığını, Allah’ a sığınmayi. Çocuk öğrendigini anlatır çevresine, nefslerini görmeyi, onlari terbiye etmeyi, davet eder herkesi Allah’ a secde etmeye.