Gidişin acı ve ansızın olmuştu. Bitiremediğimiz daha hayat adına isim bulamadığımız, tadına varamadığımız hasretler yumağı vardı boğazımıza düğümlenen acı buruk kokusuyla.





Gidişine yazarken gidişini yazarken alışan kalemim gelişinle yazmaz oldu tutuldu sevgili biliyor musun. Yüreğimi yırtıp gelen o beynimi kemiren kurgular, senaryolar yok olma teorileri, nerde, kimle, nasıl, ne halde gibi uzun uzadıya sorular sormak yok artık. Biliyorum ki 8 saat kadar uzak bir alo kadar yakınımdasın şimdi.

Sıcaksın, sıcacıksın yine, kokun sinmiş yine üzerime yokluğunda yine sen oluyorsun. Artık karanlıklardan korkmak yok, deniz kıyısında martılara laf atmak, fala bakmasını bilmesem de papatya toplamak çocuksuluğu olmayacak mesela. Gelişinle; Aslında huzuru da yanında götürdüğünün farkına vardım sevgili. Kaçınılmaz bir kazaydı işte aniden oluveren. Ufak sıyrıklarla çıktık o karanlıktan, gecenin zifiri karanlık soğukluğundan.

Hadi ver elini sevgili, isteyip ama yapamadığımız, özleyip de yerine getiremediğimiz sözlerimizin peşine takılalım. Bilmediğimiz şehirlerde kaybolalım. Gün batımını elimizde komşu Hüseyin amcanın bahçesinden çaldığımız üzüm olacakken olamayan koruklarla Ürgüp’ten seyredelim mesela. Sonra acıkalım birazda arsızlık edip kilo ile köfte isteyelim Çınarcık’daki sahil köftecisinden. Sonra yeniden boyayalım gökyüzünü şairin dediği gibi “Kimse uyanmadan”. Mesela denizi yeşile, ağacı sarıya, toprağı maviye. Siyah rengi kaybedelim sevgili renk dünyamızda yeri olmasın onun. Sonra turist numarası yapalım sokakta oynayan çocuklara “hellooo” diyelim mesela numaramız anlaşılmasın diye şeker verip hızla kaçalım oradan akıllarındaki yabancı yerliye dönüşmeden. Şişede balık olalım mesela, ayakkabılarımızı çıkarıp yalın ayak gezelim şehrinde, şehrimde tabanlarımız batan çakıl taşlarına inat. Sonra üşüyelim be sevgili, tir tir titreyerek sarılalım ve tüm olanları unutalım. Sen üşürken seni seyretmek hoşuma gider bilirsin.

Hoş geldin sevgili;

Senle gelen yeni güne, senle gelen huzura ve geleceğe merhaba.

Hoş geldin aydınlık yüzüm...

Uğurtan AKGÜL / 2009/ KONYA