Sevginin insan ruhunun bir yerlerine ikametgah kurduğunu anlıyor olmak inanılmaz bir şey...Bunu en yakınlarınızdan başlayıp en uzağınızdakilere kadar sıralayabilirsiniz...Eğer doğuştan var olmayan bir şey olsaydı sevgi, sanırım çuvallardık...Çünkü psikolojinin yönetimi daime acının elindedir.Bu konuda üretken olamazdık.
Sevgi...
Bir tutamı yoktur...Tonlarcası da yoktur...Ortası hiç yoktur...
Patronluğun icadı ile temelleri sarsılsa da, yine sevginin asıl oluşum temeli içimizde nüksettiğinden bir zaman patronluk mağlup olacaktır.Tabii patronluk sadece ticari anlamda değil.
Kıyasının saçmalığına inanırım.Biri diğerinden farksızdır sevginin...Aslolan onun hamlığı, saflığıdır ve tabii ki samimiliğidir.
Bir eşyayı sevmekle bir insanı veya da bir hayvanı sevme arasındaki fark; alınan karşılık olarak görülmektedir.Toplum nezdinde bu hiç değişmez...Beklenilen karşılık elde edilmediği halde sevgi devam ediyorsa sevgi ticareti yapılmamış olur burası mühim.
Sevginin muhtaç olma kısmı ise önce kendini sevmeden sevgi havuzunda yüzmeye çalışanlara gelsin.Bu çok trajedik gerçekten...Kendini sevmeyenin araladığı tek kapı acı olur...Acının ise sevgide karşılığı yoktur...Tamamen psikolojik alana kayar.(Çok kayınca delilik olarak adlandırılıyor...)
Velhasıl kelam seviyorum demenin felsefesini yapmadan önce ( bunu hevesle karıştırmadan tabii ) seviyor muyum’dan başlayınız...
Böylece içimiz rahat uyuyabilir, konuşabilir, yaşayabiliriz...Çünkü kendimizi bilmeden (bilemeden) yapılan her eylem davranış, duygularımızı riske atıp onları kanser etmekten başka bir şey olmayacak...
gibi...
|Özgür Özdemir