Bedende değil, ruh da yara açan izler en derinde, kimin umurunda, herkesin keyfi yerinde, sustu ve yutkundu gözlerinden, dökülen gözyaşları ile kim bilir neydi derdi? yolcuyuz şu alemde, üzme beni bırak kalsın her şey yerinde dedi ve arkasını döndü gitti ruhum.
Bazı yarlar vardır ne kadar sarılsa da hep kanar aslında, adı hasrettir yaranın; yol gözler, dost gözler, kardeş gözler, evlat gözler, kapının çalınmasını kurulmuş sofranın etrafının sarılmasını gözler, pencerelerden kapılardan bakar burnunda tüten kokuları özler. Derya olur duygular alır başını gider.
Öyle bir seversin ki ömür boyu sırtlanırsın üzmemek için sevdiklerini sarıp sarmalarsın canın yansa da bazen, can taşır insan, emametine yüklenmiş bir yük omuzlarındadır her zaman. Kırmadan dökmeden ezilmeden yürümek istersin, ayaklarına yüklenmiş çaresizliği bir tek sen bilirsin ve gizlersin suskunluğuna dökülen gözyaşlarını.
Bazı kelimeler vardır onarılması mümkün olmayan yaralar açar insanın bedeninde, ne kadar unutmak istesen de yüreğine kazındığını görürsün sözcüklerin. Dipsiz bir kuyuya düşürür seni çıkamasın işin içinden, keşkelerin başlar, isyana dönüşür hafızandan çıkmayanlar.
Aklının almadığını yaşamaya başladığın da anlarsın mahkumiyeti ’yüreğim’ dediğin yüreğini ortadan ikiye böler de gider.
Göğsünde bir boşluk oluşur derme çatma şimdi her şey, Derin fay kırıkları var birleşmeyen parçalar ney? Ahır ömrümde zihnime yüklenen onca şey, aslı astarı yok yaşamın sebepsiz sıralanan onca şey. dökülüyorum şimdi hem de mevsimi geçmemiş güller gibi..
Sarıldık da kollarımız-mı kavuşmadı? Bedenimize acı veren hasreti kokladık-da ciğerlerimiz-mi almadı, Öptük de dudaklarımız-mı yavanlaştı neydi sebebi can özüm.
Velhasıl;
İnsan sadece ait olduğu yerde kalır. Düşlerinin yetimliğin de, yıkılan hayallerinde, kimi zaman sebepsiz akan bir avuç gözyaşında, kimi zaman hep son sözü söyleyen hayatın pençesinde işte.
Yani ’ömrüm’ dedikçe ömür verdiğinde ya da bir yokluğa mahkum edildikçe inadına sevdiğinde kalır.
İçine hapsolunmuş bir sevginin, hasretin, acısı hemen geçmez ama zamanla hafiflermi dersin?
Oysa;
Dün gibi çentikli açtığın onarılmaz yaralar,
Her düşüşünde aklıma, alevlenir volkanlar,
Küllenmiyor sensiz içimdeki yanardağlar,
Yüreğime yazdığım sonsuzluk yükümsün….