Merhametli Fırat’ın, yoksul Dicle’nin sımsıcak kucağında emzirdiği yetim Mezopotamya’nın Yusuf yüzlü çocuğuyum.
Harran’ın serin kerpiç evleri içinde ceviz ağacından yapılan beşiğimi sallayan, bana en güzel ninniler söyleyen, küfrün içinden sıyrılıp gelen Ayn Zeliha’dır
Geceleri bakarım Nemrut dağında Kommagene krallarının barış dolu ala gözlerine
Açlığımı bastırırım Karaca dağın taze pirinciyle kapkaranlık gecenin ilerleyen saatlerinde.
Kudüs topraklarında ara sonsuzluğa uzanan izimi, üç kadim kıta da duy karanlığı delip gelen gür sesimi.
Sırt sırta vermiş yorgun dağlarımın eteğine tutmuş gidiyor sarhoş asi gençliğim.
Biliyor musun kaç asırdır seyrediyorum Allah evinden kalkan yüreği yanan güneşin ışığını Nemrut dağında.

İrfan GÖRGÜN