Hayatı bir ojeye benzetsem,ne kadar doğru olur? Çoğunuz ojede nerden çıktı diye veya o kadar şey içinde neden oje diye sorabilirsiniz. Ojeyi alacağınız an,onun tırnaklarınızda ne kadar hoş duracağını düşünür alırsınız büyük hevesle fakat zaman geçtikçe oje kurur. Hevesiniz kursağınızda kalır,oje kullanmayı bilen insanlar oje incelticisinin yardımıyla eski haline dönüştürebilecekken,kuruduysa atalım mantığını kullanırlar. Burada da insanlarının kişiliğini görebiliriz,pes eden insanların hayatları daima mutsuz,oje gibi fırlatılıp atılır.
Bazen keşke şarap olsaydım diyorum,yıllandıkça güzelleşen daha sonra sek içilmiş rakı gibi buluyorum kendimi balığın yanında,acıyla çırpınarak.

Çelişkili insanlara kızanlara anlam veremez oldum şu günlerde,hiçbir şey kesin değilken,sorgulanırken çelişkili olmamak mümkün mü?
Allah’ın varlığının bile tartışıldığı şu dünyada çelişkili insanları neden dışlarlar ki?
Bazen düşünüyorum da bu hayatta kim olduğunun pekte bir önemi yok,özellikle kadın olmanın.
Okuduğum neredeyse bütün kitaplarda adamın kadına aşkı yazıyordu,düşünmeye başladım neden böyle olduğunu,oysa bazı kadınlar,adamlardan daha adam gibi severdi. Bunu farkettiğimde 9 yaşında ilkokul öğrencisiydim. Sabahları okulumun bulunduğu yerdeki durakta şarap içiyor,orada sabahlıyordu. Kadınlarda şarapçı olurmuş,kim bilir neler yaşamıştı.
Farkına vardığımda anladım ki kadının aşkına söylenecek söz,biçilecek kaftan yoktu.
Öyle ya,kadın hep giderdi. En büyük acıları çekerken,kadın hep giderdi. Ne büyük haksızlıktı bu,kadın aşkta bile yoktu.
Kahretsin! yoktu.
Kimse kadın olmak istemedi,kadın olmak yürek isterdi. "Kadın olan adam olmuştu çünkü."
Adamlık, İnsana yakışacak davranış demekti. Sadece erkeklere özgü bir söz değildi.
Unutulmuştu,namus gibi. Her erkek adamdı,her kadının namusu vardı. Hiçbir zaman bu iki kelime ortak olmadı,sonra ne mi oldu? "Ne yazık ki insanlık kaybetti,bizler insanlığımızı kaybettik."
Allah rahmet eylesin.