Türkçede "Ateş düştüğü yeri yakar."diye bir atasözümüz var.Lakin hayat bunun böyle olmadığını çok insana gösterdi/gösteriyor.
Keşke bu kadarla kalsaydı da "etkileri" dünyayı kolaçan etmeseydi diye de düşünmüyor değilim!
12 Martın öncesi dağ başlarında öğretmen olduğum için,pek dünyayla bağımız yoktu,olayları sadece duyuyorduk!
Ama sonra büyük şehirlere gelince bazen öğrencilik,bazen de meslek icabı çok olaya tanık olduk ve acıları da daha yakından gördük/yaşadık diyebilirim.
İlk öğrenci Kerim Yaman öldürülmüştü 12 Marttan sonra ve cenazesine de katılmıştım.44-45 yıl geride kaldı ama acısı "her dem tazedir" demek isterim.
Sonra 1 Mayıs 77 "katliamı"nın yarattığı travmalar.
Akabinde yani 1984 ’teki "Eruh Baskını" ve acılar.
Maraş,Sivas olayları ve Başbağlar Katliamı.
Acısı/acıları hepimizin yüreğinde değil mi?
"Sağda" ve "solda" yer alıp da birbirini "öldüren" 5.500 insanımız!Bunun 1.500 kadarı da "solun" fraksiyon çatışmaları...
Sonra Ankara Garındaki "bombalar" ile İstanbul’da yılbaşı gecesi kendini gösteren "terörün" dehşet verici yüzü...Üstelik bugün 1999’daki depremin acısını yaşayacaktık 18.yılında.Orada ölen binlerce insanımızı anarak...Bu arada başta Edirne ve İstanbul’dan okul arkadaşım olan Ali Koşulu’nun şahsında bütün insanımıza Allah’tan rahmet diliyorum.
Ve daha çok daha fazlası...
Akşam saatlerinde de Barcelona’da masum insanların arasına "dalan" ve 12 masum insanı "öldürüp",seksen kadarını da yaralayan "terör."
Şimdi "Ateş düştüğü yeri yakar."deyip,buna "sessiz" kalabilir miyiz?
Tabi ki hayır!
Barcelona’da kaldırımlara çıkan "katil araba",sanki bizim 7104 nolu sokağımıza girmiş gibi oldum.
Bir an oradaki masum insanları düşledim.
Kaybolan hayatlara mı yanarsın,kayıp giden "insanlığımıza mı"?
Kısaca ateş Barcelona’ya düşse de bizi de "kor gibi" yaktı.
Gençlik yıllarımızdaki Doğulu bir arkadaşımızın çok güzel dile getirdiği "Cigerime köz koydun" demesi gibi oldu.
Bu "köz" hepimizin yüreğine yapıştı.
Üzüldüm.
Bazen susmak da çok şey anlatmaktır belki demeliyim!