Sevmek dünyanın en basit işi aslında; bir çiçeği, bir kuşu, bir kelebeği, bir insanı , bir toplumu hatta bir dünyayı sevmeye yeter her bir yürek. Hem de emeksiz, çaba harcamaya ihtiyaç duymadan oluverir sevmek. Sadece bir istek gerek sevmeye, tabi bir de yürek... Birilerinin bize sevmeyi yeniden anlatması gerek !

Uzun zamandır aklımın nefretle cebelleştiğini hissediyorum. Mantık çoğu zaman her şarta uygun bir kılıf üretip karşıma dikiliyor. Ama yüreğim hâlâ nefreti kabul etmiş değil. Kolay olmamalı hislerin içinde en çok payı nefrete ayırmak. Bir yük gibi her gittiği yüreğe kendiyle taşıdığı nefret illeti adamı bir süre sonra yorar. Yılıp kendiyle başbaşa kalmaya mahkum olur. Peki bu ömür denen serüvene ihanet değil midir?


Yani nefret, öfke ve bunların sonucunda varacağımız durak olan yalnızlık bu kadar değerli şeyler mi ki ; sevgiye değişmiyoruz. Oysa sadece sevgiden uzaklaşmak için harcadığımız çabayı bırakacak olsak, sevgi dehlizinde gark olacak yüreklerimiz huzura. Nerde bizde bu fedakarlık! Üzülerek söylüyorum ki sevgiye dahi gurur yapacak kadar aciz kaldık... Umarım birgün bütün nefretleri bertaraf edip, her zerremizle sevgiye koşarız...