Gelmek ile gitmek arasında geçiyor ömrümüz. Med Cezirler kuşatmış her halimizi ve biz bu ahval ile hemhal olmuşuz. Bizi çoğu zaman girdaplara sürükleyen ruhumuzdaki ikilemler, gelgitler hayatımızı kaneviçe gibi ilmek ilmek sarmalamış..bazen dupduru durgun bir deniz, bazen de bulanık, hırçın, yıkıcı bir fırtınayız.. bazen münzevi bir garip, bazen gerilmiş bir yayız...


Bazen kırgınız sevdiklerimize, sözlerimizin tesirsizliğinden müzdaribiz ve bu yüzden çoğu zaman yaralıyız yürekten..anlaşılamamanın ıstırabı çepecevre kuşatırken benliğimizi bu sefer susmak ile konuşmak arasındaki dehlizlerde savruluyoruz..Fuzuli’nin bu hale ayine olan ’Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil’ sözleri beynimizde dalgalanıp duruyor ve biz sadece içimiz acıya acıya tasdik etmek zorunda kalıyoruz bu hakikati...


Bazen vurgun yemiş sandallar misali dolaşıyoruz kaldırımlarda, sokaklarda..bazen bir sahil kenarında yalnızlığımızla oturup bir bankta, sefer eyliyoruz uzaklara bir martının kanadında...anladık ki-belki geç de olsa-gönül iklimimize uzak her yerde sürgünüz, her yerde gurbetteyiz.. ve biz; gerçek ve ebedi mutluluğu umut eden ölümlüler olarak hep hüzne aşinayız ve hep melal ile aynı saftayız...Dünya anlaşılmayan bir Araf ve biz de o Araf’tayız....
...
Ağustos 2015, İstanbul.. Mürsel Emre Doğan...