TOPRAK VE LALA - Kaleminin Ve Zâtının Hayrânı Olduğum Sâmiha Ayverdi´ye...


Rüzgârın ıslığı… Çisil çisil yağmur… Toprak kokusu… Tâze ölülerin başlarında, filizleniyordu çamlar.
Allah´ın buyruğunda esen rüzgârda dallar, yapraklar, ağaçlar baş eğiyordu. Çeşit çeşit çiçeklerden rûha bir başka mânâ katan kokular da yayılıyordu etrâfa. Ve başka âlemlerin râyihâlarında, lâhutî adımlarla ilerliyordu Genç, Merkez Efendi hazîresi isimli mezarlığın içinde. İstikâmetini tâyin etmiş adımlar menziline vardı ve durdu.
Yağmur hâlâ yağarken göğü kaplamış bulutlardan küçük bir kısım aralandı ve ağaçların arasından süzülüp mezarlığa ulaşan ilk ışık huzmesi, Gencin tam önünde duran bir çiçeğin yapraklarına düştü. Işığın yapraklara dokunmasıyla yeşil bir ışık yanmıştı sanki. Sabahın erken vakitlerinde ilk ziyâretçisi olan ve o gün Merkez Efendi hazîresinde güneşin ilk dokunduğu mezar, Sâmiha Ayverdi´ye âitti.

(Toprak Ve Lala - 1. Sayfa)