Gerek buradaki yazılarda,gerekse kişisel sohbetlerimizde çocukluğa özlem vurgusu sık yapılmakta ve özetle de "İnsan niye çocukluğunu özler ?" sorusu sıkça sorulmaktadır.
Bu konuya iki alıntıyla cevap vermeye çalışayım.
Bir kere insanın çocukluğu,genel olarak ender "mutlu" olduğu anlardan biridir.Yoksul da olsa,varlıklı da bence fark etmiyor.
Nihayetinde herkes çocukluğuna dönüp,belli olayları yad etmektedir.
Fransız şair Baudelaria (Bodler) buna "sanat "olarak bakmakta ve şöyle demektedir.
-Bende mutlu anlarımı yad etme sanatı var!
Brezilyalı yazar biraz daha ileri gidip,çocukluğa daha derin bir anlam yüklemektedir.
Bu benim de çok beğendiğim bir nitelemedir ve özlemin temelinde bu sahiplenme duygusu ya da arayışı vardır denebilir.
Tabi ki özlemekle ilgili referanslar ya da anlamlar bunlarla sınırlı değildir.
Lakin bana bu ikisi yetiyor diyebilirim.
İşte 2001 de aramızdan ayrılan yazar Jorge Amado’nun nitelemesi:
-İnsanın ana yurdu,çocukluğudur!
İçimizdeki çocuğun hep var olması/yaşaması dileğimle.Yaşımız ne olursa olsun.