Bedenimi ,ruhumu ,düşüncelerimi akışına bıraktığım günlerimdeyim.
Hayat bekliyor gitmem lazım biliyorum ama adım atacak halim yok.
Çevremde bir telaş, bir şeylere sarılmış çabalayan insanlar, koşuşturmacalar ben beklemeye aldım kendimi,izliyorum sadece.
Arada hatırlıyacak gibi oluyorum gamzelerimin yerini sonra geçiyor .Anlık tebessümlerden ibaretim .
Normal bir insanın bütün yaşam belirtilerini taşıyorum bedenen ama ruhen ne yaptığımı bilmiyorum şahsen.
İyi biliyor insanlar beni inandırdım çünkü iyi olduğuma gözlerin üzerimde olmasını sevmiyorum.
Ahh şükür ki yazmak gibi güzel bir alışkanlığım var dertleşebiliyorum defterimle .
Defterim demişken bilinçaltımla da dertleşiyor olabilirim bilmiyorum .
Rüyalarım anlık film şeritleri gibi hiç bir anlam çıkaramıyorum.Zaten uykularım da bölük bölük.
Ne olacak senin bu halin diye soracak oluyorum kendime daha soruyu sormadan içimden
bir sesler duyuyorum.
"Sanki şimdiye kadar çabaladın da ne oldu .Az bir dur da soluklan."
Diyecek lafım yok bu sese karşılık.Haklı. Hayırlısı diyorum.
Aslında biliyormusun hayat kabulleniyorum seni neyin varsa çıkar bakalım karşıma.
Madem nötrleniyorum her güzel duygunun ardından .Savaşmıyorum seninle burdayım bak.
Anlıyorum artık hayat sen mezuniyet töreni ölüm olan bir okulsun hiç bitmiyor vereceğin dersler.
Ve lütfen sende anla artık hayat, duamdan başka savunmam yok hiç bitmiyor Rabbimde çareler..
Gülsüm AYVERDİ.