Güneş batınca içte büyümeye başlayan bir ümit,
caddenin, kafelerin ışığında iç kıpırtıları.

İçimizde “Bu gece tüm kederlerim üzerimden sıyrılıyor” gibi sözlerle karanlığın içindeki ışıklarda yüreği hafif hissetmek.
Usul usul beklentilerin başlaması.

Başını kaldırdığında gece yıldızları üzerine serer, gözlerin yıldızlarda güzel düşüncelere dalarsın.

Ay tüm güzelliğiyle kimseye anlatmadığın dertlerini dinler gibidir.

Yaz gecesi, gündüzün sıkıntısından daralan yüreğine birden hafif bir meltemle dokunur.
O melteme kenarından geçtiğin çiçeklerin kokuları, kızartılmış dondurma külahlarının kokusu karışır.

Gündüzün o boğucu sıcağı terk eder, gecenin esintisiyle caddenin sıcak duvarları ferahlar, gözün ışıklı vitrinlere kayar.

Şehrin sokaklarını gece geç saatlere kadar insanlar doldurur.
Herkes kendini sokaklara vermiş, neşesini dışarı vurmuştur.
Bu huzurla hep gece olsun istersin.
Beynindeki bir şeyleri çözmek için sanki fırsat verilmiştir.
Sevdiklerinle, yeni birileriyle konuşmak için yüreğin yumuşamıştır.

Bazıları da evlerinin balkonu ya da terasında serilip yıldızları seyrederken sarhoş olur.

Müzikler ne iyi gelir yaz gecelerinde.

Anlaşılmaz fısıltılarda, derin konuşmalarda birlerine rastlarsın.

Kahkahalar yükselir eğlence mekanlarından.

Yanına geldiğin bir su kenarı, bir köprü, bir sahil, kumsal ne kadar cezbedicidir.

Yarına hiç ulaşmak istemeyen gönül...

Ve o gecede şiirini yazarsın:
Gümüş kanatları var gecenin
Yıldızlar bir uçurtmanın kuyruğunda
Sohbet masaları, aşklar
Öpmüş dudaklarımı yine birer birer
Etrafımı saran yıldızlar

Uyumuş kalmış pencerenin önünde
Hava yazdı değişmiş
Önce rüzgardı
Tüm perdeleri yüzüne kapamış
İlk öpüş gibi mutlu uyandı