Arada nutuklarla, Vatan, Millet, Sakarya gazlamalarıyla, ne kadar uyutulsalar da, isyanları ertelense de, borç sıkıntıları, geçim zorlukları, hatta açlık sınırına kadar düşen beslenme şekilleri ile marabalar artık her an patlamaya hazır birer bomba gibiydiler.

İşte tam da o günlerde, işgal altındaki köyde yaşayan müslüman halka karşı girişilen şiddet, baskı, hatta asimilasyon hareketi Şarol Ağa’ ya başka bir şans daha getirdi. O köyden kaçmaya çalışan Müslüman halkı bağrına basmaya, köyünün kapılarını onlara açmaya karar verdi. Hatta onlara, boğaz tokluğuna da olsa, iş ve barınma imkânları sundu. Bu yeni marabalar Şarol ağa’ ya adeta taptılar. Hatta eski marabalara karşı Ağa’nın korumasını bile üstlenecek kadar ileri gittiler.

Eski marabalarla birlikte çalışan yeniler, onların attığı her adımı, konuştukları her sözü ağaya iletmeye başladılar.

’ Bu din kardeşlerimizi bağrımıza basmak zorundaydık ! Ekmeğimizi, aşımızı, işimizi onlarla paylaşacağız. Bundan sonra daha az yiyecek ve daha çok çalışacaksınız ! Bu duruma razı olmayan aranızda varsa eğer, köyümü derhal terk etsin ! ’ diyordu bu defa Ağa, köy meydanında toplanan marabalarına. Yeniler çılgınca alkışlayıp dualar yağdırırken, diğerleri içlerinden de olsa beddualar, lânetler yağdırıyordu.

Bir süre sonra devletten köyüne sığınan yeni marabaları için yardım ve yüklü miktarda ödenek de almayı becerdi ağa. Yeni malabaları, eskilerin muhtemel bir isyanlarına karşı, gizlice silâhlandırmaya başladı. Artık yeniler, Ağa’nın özel ordusu gibi olmuşlardı. Çoğu çalışmayıp diğerlerine çavuşluk, bekçilik yapıyorlardı.

Bu durumu sindiremeyip, buldukları imkânlarla köyü terk etmeye başlayan eski marabalar oldu. Bu imkân ve cesareti bulamayanlar ise, adeta zulüm altında, yarı aç karınlarıyla çalışmaya, yaşamaya devam ettiler.

Aylar sonra köye yakın dağ içindeki mağaralarda, bu köyden kaçan marabaların kurduğu, Ağa ile mücadele etmeye kararlı bir isyan çetesi oluştu. Bunların çoğu, Ağa’nın yeni marabalarına dağıttıkları silâhları çalmayı başarmışlardı.

Fikret T...