✓ DÜN 3 ✓


Kendi düşen ve düştüğü yerden sadece uf oldu sözüyle gülerek kalkan yüreklerdik.
Bugün bile hiç yitirmediğimiz o çocuksu masum bakışlarımız durur gözbebeklerimizde.

Düşerdik ve hiçbir şey olmadı diyerek, inanarak düştüğü o yerden kalkan yüreklerdik.

Sadece uf oldu kadar canımız acır ve bir içten öpücükle geçecek kadar basit olurdu yaralarımız..

Bol bol terler ve ekseriyetle nezle olurduk. Unutmuyorum; ya bıkmadan çeker dururduk burnumuzu yada umursamadan hiçbir şeyi, silip sıvardık kolumuza öyle, hiç çekinmeden.

Kirlenen sadece yıkanınca temizlenebilecek olanlarımız olurdu. Onurlu ve kirlenmesi, kirletilmesi imkânsız yüreklerdik..

Bugün kocaman, hatta eşek kadar adamların söylemeye bile yürekleri yetmediği; söylemek zorunda kalınca da üç harfli diyerek sözüm ona kendilerini gizleyerek muhafaza ettiklerini okurduk çizgi çizgi çizilmiş kitapcıklardan...

Ne yazanı korkardı nede okuyan bizler..
Cin Ali; koşardı, okurdu, oynardı, ağlardı, gülerdi...
Biz gibi, bizler gibi işte.

Kırıkları ve bölük pörçük kesikleri olmayan bir hayatın içinde, umutla yaşayan tertemiz yüreklerdik..

Zamanın önemini; hem soran işaret ederdi, hemde cevaplayan.. Ne öyle çeyrek, yarım diyerekte geçerdi zaman, nede şu var bu var diyerekte dilimizin ucunda saat denilen. Azar azar geçerdi sanki işte..

Beş geçerdi,
on geçerdi,
kırk geçerdi,
elli ve ellibeş bile geçerdi geçiyor diyerek ikaz ederek verdiğimiz cevaplarda saatler..

Boşa geçen ne zamanımız vardı, nede geçip giden zamanın ardından pişmanlık yüklü keşkeler dilimizde.

Dolu dolu ve aldığı nefese layık yaşayan yüreklerdik...

Okul önlükleri siyah ve boyunlarında yakalıkları bembeyaz bir hilâl olurdu çocukların. Öğretmen ya anne olurdu herbir çocuğa yada bir baba. Baba ve annesinden ne kadar korkuyorsa minik yürekler; bir fazla korkarlardı onlardan ve bir fazla sayar bir başka severdi minik yürekleriyle onları.

Sabahçı olmayı da bilirdi her çocuk, öğlenci olmayı da. Asla akşamcı olmadan ve asla hayatı aksatmadan öğrenen yüreklerdik...


Ramak Kaldı /(Samim İGDE)