BİRİ YOKKEN, DİĞERİ ANLAMSIZ
Peygamber Efendimiz -sallâllâhu aleyhi ve sellem- de, mü’minlerin birbirlerine karşı büyük mes’ûliyetlerinin bulunduğunu, bir duvarın tuğlaları gibi birbirine kenetli olmaları gerektiğini, meselâ komşusu açken tok uyumanın İslâm ahlâkıyla bağdaşmadığını, velhâsıl mü’minlerin birbirini yıkayan iki el gibi dâimâ birbirlerine emânet olduğunu bildirmiştir.(1)

Bu iki canın fotoğrafı 1889 yılında Şam’da çekilmiş; Gözleri görmeyen Müslüman Muhammed ve ayakları tutmayan Hristiyan Samir.
İkisi de öksüz ve yetim. Yıllarca Şam sokaklarında dolaşmışlar bu şekilde; Samir yol göstermiş, Muhammed yol gitmiş. Tamamlamışlar birbirlerini, ömürleri boyunca aynı evi paylaşmışlar. Biri yokken diğeri anlamsız.
Samir öldükten sonra günlerce eve kapanıp yas tuttuğu söyleniyor Muhammed’in. Çok geçmeden o da vefat etmiş ardından.

Hayatta hepimizin noksanlıkları ya da insanların birbirini tamamladıkları yetenekleri vardır. Bu hikaye de insanların birbirine ne denli muhtaç olduğunu göstermektedir. Yalnızlık Allaha mahsustur sözünü ne güzel söylemiş söyleyen. İnsanların hayatları boyunca birbirine muhtaçtır. Tamlık takıntısı, kimseye ihtiyacım yok sözleri ne büyük yanılgılar aslında; insandaki güzellik ancak eksikler buluştuğunda ortaya çıkar.
İnsan dediğin eksiktir, mutluluk; tamlıktan ziyade bütünlüktedir.

“Muhtaç olanlar, muhtaç olmayanlar için ilâhî bir emânet ve mes’ûliyettir.”(2)

Kaynak:
(1) www.dinihaberler.com.tr/haber/51689/allah-insanlari-neden-muhtac-yaratti.html
(2) www.dinihaberler.com.tr/haber/51689/allah-insanlari-neden-muhtac-yaratti.html