Alyazı, esaretin ve özgürlüğün şehri. Zıtlıkları aynı bünyede barındıran, birbirini ince bir çizgi ile ayıran şehir.

Alyazı, arafını yalnızca ince çizgide yürümeyi başarabilenlere gösterir.

İnsanlar, su gibidir Alyazı’ da. Yağmur olur kuraklığa, bereketlendirir. Yağmur olur çiçeği açan ağaca, şiddetlendiğinde çiçeği koparır.

İnsan suyun kendisidir Alyazı’da. Döküldüğü kıyının şeklini alır bazen. İlerledim sandığında başlar esareti. Döküldüğü kıyıdan taşar bazen. Sığamadım sandığında başlar özgürlüğü.

Sokak taşlarına basan ayaklar, ayakların taşıdığı bin bir türlü dertler Alyazı’da. Bir şehrin kalbi hastalanırsa... Sokaklar, damarları gibidir şehrin.

İnce çizgide yürüyenler vardır bir de. Aidiyet hissini kaybetmiş, öyle yalnız, öyle evrenle bütün olanlar. Arafın içindeki sonsuz rengi sunar onlara Alyazı. Bir şehirden ötesidir burası.

Alyazı, özgürlüğü seçenlerin adası olur su ile çevrilmiş. Esareti hissedenlerin bardağı olur kendi şeklini vermiş.

Aynadır çoğu zaman bu şehir. Gösterir, kırılır... Bir kez bakıp görünce insan, bir daha bakmasa da ne göreceğini bilir. Alyazı sokakları başka bir şehire çıkmaz artık. Gidilen her yer, her şehir Alyazı’dır.

Sonsuz rengin içinde, farklı özelliklerde farklı türlerde insanlar yaşar bu şehirde. Dolu dizgin bir hayatın ortasında, ömürlerinin baharında kendilerini bulmaları için, ince bir çizgiyle, çeker onları Alyazı.

Kendini bulmak kolay da değildir öyle. İçine girdiğin kabdan taşmak gerek, kimlikleri yakmak gerek, hiçliğin deminde yanmak gerek. Aynada gördüğün suretin ötesine geçmek gerek.

Bir şehirden ötesidir Alyazı. Hastalanmış kalbine şifa olacak insanları çeker kendine, inceden inceye...




*
Nigar Baran