Zaman ilk gençliğime göz kırpıyor.
Mersin de otururuyoruz. Geçmişte olmayan bir yazlık sinema var şehrimizde. Arkadaşlarla toplanır bedava film izlemeye giderdik apartman balkonlarında. G.O.R.A, yabancı sinemalar süzülüyor akşamlarıma. Uzaktan heyecanlar düşüyor balkonlarımıza.
Bazı zamanlarda da müzik setinin kolonlarını çıkarıyoruz balkona ve mahalleye dinletiyoruz. İnsanlara bir şeyler dinletmek dugusunu hiç yitirmedim. Ama doğrusunu isterseniz o dönemde mahallemizdekilerin bu durumdan pek memnun olduğunu düşünmeden gıcıklığına yapardık.
Hınzırlıklarımız bunlarla bitmiyordu. İyi hatırlıyorum, yoldan geçenlere kağıttan külahlar yapıp, üflüyoruz. Özenle yapmak gerekir kağıt külahlarını, küçük ve sıkı, üflediğinizde ok gibi gitmesi gerekir.
Sevgilim evin önünden geçerken Serdar Ortaç´ın "Karabiberim" şarkısını son sesle açar, pencereden önüne kırmızı güller atar, perdenin en ıssız köşesine kaçardım. Çünkü o anki aşkım tek taraflıydı ve söyleyemiyordum. Çünkü o iri yapılı abilerinden korkardım.
İşte o gün hayatımın ilklerinden birini yaşadım.
Küçüklüğünü yaşayan insanları görünce, küçüklüğümü hatırlıyorum.